ანტიგონე: მითხარი სიმართლე! გევედრები სიმართლე გითხრათ! როდესაც ჩემზე ფიქრობ, როდესაც მოულოდნელად გაგიჟდება, რომ მე შენ გეკუთვნები - გექნებათ ისეთი შეგრძნება, რომ დიდი ცარიელი ადგილი შენს შიგნით იჭრება, რომ შენს შიგნით არის რაღაც, რომელიც უბრალოდ დიფერენდება? ჰემონი: დიახ, მე ვაკეთებ.
(ANTIGONE: Tell me the truth! I beg you to tell me the truth! When you think about me, when it strikes you suddenly that I am going to belong to you―do you have the feeling that―that a great empty space is being hollowed out inside you, that there is something inside you that is just―dying? HAEMON: Yes, I do, I do.)
ანტიგონსა და ჰემონს შორის ამ გაცვლისას, ანტიგონე ევედრება პატიოსნებას ჰემონის გრძნობების შესახებ მის მიმართ. იგი კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს, ავსებს თუ არა მათი ურთიერთობა ემოციურ ბათილობას მის შიგნით, რაც ხაზს უსვამს მის ღრმა საჭიროებას კავშირისა და გაგების შესახებ. მისი დაუცველობა ცხადყოფს მარტო ყოფნის შიშს და მისი გრძნობების ინტენსივობას.
ჰემონის პასუხი ამტკიცებს, რომ ის ასევე გრძნობს ამ სიცარიელეს, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ მათი კავშირი ღრმა და მნიშვნელოვანია. ეს მომენტი იპყრობს სიყვარულის სირთულეების არსს, სადაც ღრმა მიჯაჭვულობამ ასევე შეიძლება გამოიწვიოს გრძნობისა და სასოწარკვეთილების გრძნობები. მათი საუბრის ემოციური ინტენსივობა ასახავს პიესაში არსებულ ეგზისტენციალურ თემებს.