როგორც ლოურენსი მოგვიანებით წერდა შვიდ სვეტში, საიკსი იყო არადამაჯერებელი მსოფლიო მოძრაობების წარმოსახვითი დამცველი… ცრურწმენების, ინტუიციების, ნახევრად მეცნიერებების შეკვრა. მისი იდეები გარედან იყო და მას არ ჰქონდა მოთმინება, რათა შეემოწმებინა მასალები, სანამ აირჩევდა მშენებლობის სტილს. ის აიღებდა ჭეშმარიტების ასპექტს, აშორებდა მას გარემოებიდან, გაბერავდა,
(As Lawrence would later write in Seven Pillars, Sykes was the imaginative advocate of unconvincing world movements … a bundle of prejudices, intuitions, half-sciences. His ideas were of the outside, and he lacked patience to test his materials before choosing his style of building. He would take an aspect of the truth, detach it from its circumstances, inflate it, twist and model it.)
„ლოურენსი არაბეთში“ სკოტ ანდერსონი იკვლევს საიკსის რთულ პერსონაჟს, რომელსაც ლოურენსი იდეების მანიპულატორად აღიქვამდა და არა მკაცრ მოაზროვნედ. მან გააკრიტიკა საიკსი საეჭვო გლობალური მოძრაობების ხელშეწყობისთვის, რომლებიც უფრო მეტად ეყრდნობოდნენ წინასწარ გააზრებულ ცნებებს და ფრაგმენტულ შეხედულებებს, ვიდრე დასაბუთებულ მტკიცებულებებს. ლოურენსი თვლიდა, რომ საიკსის აზრები მოწყვეტილი იყო რეალობისგან, რამაც გამოიწვია მცდარი დასკვნები სამყაროსა და მისი დინამიკის შესახებ.
ლოურენსის კრიტიკა ხაზს უსვამს საიკსის ტენდენციას, მიიღოს ჭეშმარიტების ელემენტები, დაამახინჯოს ისინი და წარმოადგინოს ისინი სრულ ცნებებად. ინტელექტუალური ჩართულობის ამ მეთოდს არ გააჩნდა ეფექტური პოლიტიკური სტრატეგიისთვის საჭირო სიღრმე, რაც საბოლოოდ ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ შეიძლება ზედაპირულმა ინტერპრეტაციებმა გამოიწვიოს არასწორი ქმედებები და პოლიტიკა ისედაც არასტაბილურ რეგიონში.
