ციტატა ასახავს კაცობრიობის მზარდ ფიქსაციას დროულად, რაც ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ შეიძლება ამ შეპყრობილმა შეიძლება გამოიწვიოს დაკარგვისა და უკმაყოფილების მუდმივი გრძნობა. როდესაც ხალხი იწყებს თავის დღეების აღნიშვნას, ისინი აუცილებლად გრძნობენ გამოტოვებულ შესაძლებლობებს და მათი დროის არაეფექტური გამოყენებას. ეს შეშფოთება ვრცელდება თავად ცხოვრების არსზე, როდესაც პირები ფიქრობენ თავიანთ სიკვდილიანობას, რადგან ისინი ცდილობენ მაქსიმალურად ისარგებლონ ყოველი წამით.
როგორც საზოგადოებები ღრმად არიან ჩართული გაზომვის დროს, ის გარდაიქმნება ფასდაუდებელ რესურსად, რომელსაც ხალხი ყველაფერზე მეტად აფასებს. ამ დროისთვის შექმნილი ზეწოლა ხელს უწყობს უნივერსალურ გაგებას კულტურებში, რომ ცხოვრება ხანმოკლეა და, ამრიგად, ყოველ წამს ითვლის. ეს კოლექტიური შფოთვა დროზე ხაზს უსვამს ღრმა ცვლილებას იმის შესახებ, თუ როგორ განიცდიან ადამიანები არსებობას, აყენებს ძვირფას მომენტებს, რომლებიც აღნიშნავენ მათ ცხოვრებისეულ მოგზაურობას.