როცა კაცობრიობა თავისი საათებით იყო შეპყრობილი, დაკარგული დროის მწუხარება მუდმივ ნახვრეტად იქცა ადამიანის გულში. ხალხი წუხდა ხელიდან გაშვებული შანსების გამო, არაეფექტური დღეების გამო; ისინი გამუდმებით წუხდნენ იმაზე, თუ რამდენ ხანს იცოცხლებდნენ, რადგან ცხოვრების წუთების დათვლამ, გარდაუვალად, მათ უკან დათვლა გამოიწვია. მალე ყველა ერში და ყველა ენაზე დრო გახდა ყველაზე ძვირფასი საქონელი.
(As mankind grew obsessed with its hours, the sorrow of lost time became a permanent hole in the human heart. People fretted over missed chances, over inefficient days; they worried constantly about how long they would live, because counting life's moments had led, inevitably, to counting them down. Soon, in every nation and in every language, time became the most precious commodity.)
ციტატა ასახავს კაცობრიობის მზარდ ფიქსაციას დროულად, რაც ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ შეიძლება ამ შეპყრობილმა შეიძლება გამოიწვიოს დაკარგვისა და უკმაყოფილების მუდმივი გრძნობა. როდესაც ხალხი იწყებს თავის დღეების აღნიშვნას, ისინი აუცილებლად გრძნობენ გამოტოვებულ შესაძლებლობებს და მათი დროის არაეფექტური გამოყენებას. ეს შეშფოთება ვრცელდება თავად ცხოვრების არსზე, როდესაც პირები ფიქრობენ თავიანთ სიკვდილიანობას, რადგან ისინი ცდილობენ მაქსიმალურად ისარგებლონ ყოველი წამით.
როგორც საზოგადოებები ღრმად არიან ჩართული გაზომვის დროს, ის გარდაიქმნება ფასდაუდებელ რესურსად, რომელსაც ხალხი ყველაფერზე მეტად აფასებს. ამ დროისთვის შექმნილი ზეწოლა ხელს უწყობს უნივერსალურ გაგებას კულტურებში, რომ ცხოვრება ხანმოკლეა და, ამრიგად, ყოველ წამს ითვლის. ეს კოლექტიური შფოთვა დროზე ხაზს უსვამს ღრმა ცვლილებას იმის შესახებ, თუ როგორ განიცდიან ადამიანები არსებობას, აყენებს ძვირფას მომენტებს, რომლებიც აღნიშნავენ მათ ცხოვრებისეულ მოგზაურობას.