ჩემი ცხოვრების რაღაც მომენტში გულწრფელად ვიმედოვნებ, რომ სიყვარული გამიშვებდა ცივი, მომაბეზრებელი ციხიდან, რომელშიც მე ვცხოვრობდი. მაგრამ სხვა ეტაპზე, უფრო ადრე ვფიქრობ, რომ ჩუმად დავიწყებდი იმედს, რომ არაფრის იმედი არაფრისთვის, ისე, რომ არ იმედგაცრუებულიყო. ის მუშაობს. ეს ჩვევაა.
(At some point in my life I'd honestly hoped love would rescue me from the cold, drafty castle I lived in. But at another point, much earlier I think, I'd quietly begun to hope for nothing at all in the way of love, so as not to be disappointed. It works. It gets to be a habit.)
თავის წიგნში "Animal Dreams", ბარბარა კინგსოლვერი ასახავს იმედისა და სიყვარულის სირთულეს. მთხრობელი გამოხატავს სიყვარულის სურვილს, რომ უზრუნველყოს სიმშვიდე მარტოხელა არსებობისგან, რომელიც სიმბოლოა ცივი, დალაგებული ციხესიმაგრეებით. ეს სურვილი ასახავს ადამიანთა ღრმა მოთხოვნილებას და სითბოს ცხოვრებაში, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ სიყვარული შეიძლება იყოს პირადი ბრძოლებისგან თავის დაღწევის საშუალება.
მიუხედავად ამისა, რაც დრო გადის, მთხრობელი აღიარებს აზროვნების დამუშავებას, სადაც ისინი აღარ ელოდება სიყვარულს, რომლის მიზანია საკუთარი თავის დაცვა იმედგაცრუებისგან. ეს ცვლა ნიშნავს დაძლევის მექანიზმს, აძლიერებს მოსაზრებას, რომ მოლოდინებმა შეიძლება გამოიწვიოს გულისცემა, და საბოლოოდ, გულგრილობა შეიძლება გახდეს დამცავი ჩვევა დაუსრულებელი სურვილების წინააღმდეგ.