მაგრამ, როდესაც მან ბუნდოვანი და თითქმის ჰალუცინაციური პალატა გაისმა გონებამ. მან თავი ერთ მომენტში აღმოჩნდა, თუ როგორ არ შეიძლება იყოს ეს, ნაბიჯი თითქმის გარკვეული საბედისწერო კლდეიდან, რომელიც დაცემული და უმწეოდ დაეცა, ფიქრობდა; ჩართულია და, რომ არავის შეესწრო. აქ არავინ არსებობდა, რომ არ ჩაწეროს მისი ან სხვისი დეგრადაცია და ნებისმიერი გამბედაობა ან სიამაყე, რომელიც
(but as he plodded along a vague and almost hallucinatory pall hazed over his mind; he found himself at one point, with no notion of how it could be, a step from an almost certain fatal cliffside fall-falling humiliatingly and helplessly, he thought; on and on, with no one even to witness it. Here there existed no one to record his or anyone else's degradation, and any courage or pride which might manifest itself here at the end would go unmarked: the dead stones, the dust-stricken weeds dry and dying, perceived nothing, recollected nothing, about him or themselves.)
პერსონაჟი განიცდის დეზორიენტაციულ და სურეალურ მომენტს, როდესაც ის დადის, რაც აღინიშნება მოსალოდნელი განწირულების გრძნობით. ის თავს საშიშად მიუახლოვდება კლდეზე, რომელიც ასახავს პოტენციურად დაცემის დამცირებაზე, რომ არავის დაინახოს ან გაიხსენოს ეს. ეს მომენტი ხაზს უსვამს მის იზოლაციას და მისი არსებობის უშედეგოობას, რადგან ის აცნობიერებს, რომ მისი შესაძლო ვარდნაც კი შეუმჩნეველი იქნებოდა.
ამ მბზინავ ლანდშაფტში, გარემო გულგრილად გამოიყურება ადამიანის ტანჯვისა და სიამაყის მიმართ. უსიცოცხლო ქვები და მოსიარულე სარეველები სიმბოლოა სამყაროს, რომელიც მოკლებულია მეხსიერებას ან აღიარებას, რაც ხაზს უსვამს პერსონაჟის უმნიშვნელო გრძნობებს და ადამიანის გამოცდილების გარდამავალ ბუნებას. ეს გვთავაზობს უფრო ღრმა კომენტარს არსებობის შესახებ და მნიშვნელობის ნაკლებობა სამყაროში, რომელსაც არ აინტერესებს.