პერსონაჟი განიცდის დეზორიენტაციულ და სურეალურ მომენტს, როდესაც ის დადის, რაც აღინიშნება მოსალოდნელი განწირულების გრძნობით. ის თავს საშიშად მიუახლოვდება კლდეზე, რომელიც ასახავს პოტენციურად დაცემის დამცირებაზე, რომ არავის დაინახოს ან გაიხსენოს ეს. ეს მომენტი ხაზს უსვამს მის იზოლაციას და მისი არსებობის უშედეგოობას, რადგან ის აცნობიერებს, რომ მისი შესაძლო ვარდნაც კი შეუმჩნეველი იქნებოდა.
ამ მბზინავ ლანდშაფტში, გარემო გულგრილად გამოიყურება ადამიანის ტანჯვისა და სიამაყის მიმართ. უსიცოცხლო ქვები და მოსიარულე სარეველები სიმბოლოა სამყაროს,...