პასაჟი ასახავს მწუხარე მომენტს, როდესაც პერსონაჟი იწევს წონის წონასა და დროის გავლისას. იგი გრძნობს თავს სირცხვილითა და მწუხარებით, განსაკუთრებით გარდაცვლილ დედასთან დაკავშირებით, თვლის, რომ ახლანდელი მომენტი დასრულებულია. ფინალის ეს გრძნობა იწვევს მას ეჭვქვეშ აყენებს იმედის მნიშვნელობას და დროის მნიშვნელობას მის ცხოვრებაში.
საუბარი ხაზს უსვამს იმას, რომ დრო ძვირფასი საჩუქარია და რომ ყოველი მყისიერი ცვლილებებისა და განკურნების პოტენციალს ატარებს. იმის მაგივრად, რომ დრო სინანულს მიაჩნიათ, ის უნდა იქნას აღიარებული, როგორც ლოცვისა და იმედის შესაძლებლობა. იდეა, რომ ხვალინდელი დაპირება გამართავს, გადამწყვეტია; ეს მიგვითითებს, რომ მწუხარების პირობებშიც კი, მომავალი შეიძლება სავსე იყოს შესაძლებლობებით და ახალი დასაწყისით.