ციტატა ასახავს პროტაგონისტის შესაძლებლობას, თავი დააღწიოს გარკვეულ რეალობებს, რაც მას საშუალებას აძლევს დაივიწყოს არასასიამოვნო ჭეშმარიტება მისი გარემოთი. ეს მიგვითითებს დაძლევის მექანიზმზე, სადაც მას შეუძლია შერჩევით უგულებელყოს მისი ცხოვრების ასპექტები, რომლებიც ქმნიან დისონანსს, რაც იწვევს გათიშვის გრძნობას როგორც ნაცნობ, ისე უცნობ ადგილებში.
დროთა განმავლობაში, ინდივიდს ბუნდოვანი გაგება აქვს იმის შესახებ, თუ სად გრძნობს თავს მიღებულად და სად აღიქვამს თავს, როგორც გარეგნულად. ეს ორმაგობა ხაზს უსვამს სოციალური კუთვნილებისა და პიროვნული თვითმყოფადობის სირთულეებს, ხაზს უსვამს ბრძოლას და ინსტინქტს შორის, რომ უკან დაიხიოს გარემო, რომლებიც თავს უცხოებად გრძნობენ.