მორისი ასახავს ბედნიერებისა და მწუხარების ბუნებას, განასხვავებს მომაკვდავის მწუხარებას და უბედურად ცხოვრების უფრო ღრმა საკითხს. იგი მიუთითებს, რომ მისი მრავალი ვიზიტორი უკმაყოფილებას უწევს, მეტწილად საზოგადოებრივი ზეწოლისა და კულტურული ფასეულობების გამო, რაც ძირს უთხრის თვითშეფასებას. იგი ხაზს უსვამს კულტურის უარყოფის მნიშვნელობას, რომელიც არ ემსახურება ადამიანის კეთილდღეობას და მოუწოდებს ინდივიდებს შექმნან საკუთარი გზა ბედნიერებისკენ.
მიუხედავად საკუთარი სიკვდილიანობის წინაშე, მორისს პოულობს მის გარშემო სიყვარული და მხარდაჭერა. იგი ვარაუდობს, რომ, სანამ ის შეიძლება კვდება, ის მაინც ფლობს შესრულების გრძნობას, რომელიც ართმევს ბევრ ადამიანს, რომლებიც ხაფანგში არიან უკმაყოფილებაში. ეს ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ ჭეშმარიტი ბედნიერება სხვებთან კავშირისგან მოდის და ის ემსახურება იმ გამძლეობის შეხსენებას, რომელიც საჭიროა კულტურის დასაძლევად, რომელიც ამუშავებს უკმაყოფილებას.