ყველა სხვა ერს აქვს ხალხური ტრადიციები მამაკაცთა, რომლებიც იყვნენ ღარიბი, მაგრამ უკიდურესად ბრძენი და სათნო და, შესაბამისად, უფრო შეფასებული, ვიდრე ყველას, ვისაც ძალა და ოქრო აქვს. ასეთი ზღაპრები არ არის ნათქვამი ამერიკელმა ღარიბმა. ისინი თავს დასცინოდნენ და ადიდებენ თავიანთ ფსკერებს. საშუალო ჭამა ან სასმელის დაწესებულება, რომელსაც ეკუთვნის ადამიანი, რომელიც თავად არის
(Every other nation has folk traditions of men who were poor but extremely wise and virtuous, and therefore more estimable than anyone with power and gold. No such tales are told by the American poor. They mock themselves and glorify their betters. The meanest eating or drinking establishment, owned by a man who is himself poor, is very likely to have a sign on its wall asking this cruel question: If you're so smart, why ain't you rich?)
კურტ ვონეგუტი უმცროსი ხაზს უსვამს მნიშვნელოვან კულტურულ განსხვავებას ამერიკულ დამოკიდებულებებში სიღარიბის და სიბრძნის მიმართ "სასაკლაო-ხუთში". მიუხედავად იმისა, რომ მრავალი კულტურა აღნიშნავს ღარიბების სათნოებებსა და სიბრძნეს, ამერიკელები ხშირად ხედავენ სიღარიბეს თვითშეფასების და სიმდიდრის აღფრთოვანებით. ეს მიგვითითებს იმაზე, რომ ეკონომიკური წარმატება ტოლია დაზვერვასა და ღირებულებას, რაც იწვევს მდიდრების განადიდებას და მათ, ვინც იბრძვის.
განცხადება, "თუ ასე ჭკვიანი ხარ, რატომ არ ხარ მდიდარი?" ასახავს ღარიბების ამ მკაცრ განსჯას, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ დაზვერვა და სათნოება არ არის შეფასებული, როდესაც ფულადი წარმატება არ აქვს. ეს პერსპექტივა ცხადყოფს საზოგადოებრივ ტენდენციას, რომ გაზომოს პიროვნების ღირებულება და შესაძლებლობები, პირველ რიგში, მათი ფინანსური სტატუსით, ამცირებს სიბრძნისა და ზნეობის აღიარებას, რაც შეიძლება არსებობდეს სიმდიდრის მიუხედავად. Vonnegut- ის კრიტიკა ემსახურება ამ პრობლემური აზროვნების გასანათებლად ამერიკულ კულტურაში.