ფრანგი ფილოსოფოსები ხშირად მიჰყავდათ მაო ზედონგსა და მის იდეოლოგიებს, აფასებდნენ მის რევოლუციურ იდეებსა და მიდგომებს. ამასთან, ეს აღტაცება მეტწილად თეორიული იყო, რადგან ამ მოაზროვნეებმა არ განიცადეს ცხოვრების რეალობა ჩინეთში მაოს რეჟიმის დროს. მათი რაზმი მათ საშუალებას აძლევდა ფოკუსირება მოახდინონ მაოს მუშაობის ფილოსოფიურ ასპექტებზე, მისი პოლიტიკის მკაცრი შედეგების დაპირისპირების გარეშე.
ალექსანდრე მაკკალ სმიტის წიგნში "44 შოტლანდიის ქუჩაზე", აშკარა ხდება აღფრთოვანებისა და ცხოვრების გამოცდილების განსხვავება. იგი ხაზს უსვამს, თუ როგორ შეუძლიათ ინტელექტუალებს რომანტიკოსები პოლიტიკური ფიგურების რომანტიკულად, ამგვარი რეჟიმების პირობებში მყოფი სირთულეებისა და გამოწვევების გაგების გარეშე, რაც ასახავს თეორიასა და პრაქტიკას შორის არსებულ უფსკრული.