დიდი ხელოვნება, მისი აზრით, დამამშვიდებელი გავლენა მოახდინა მაყურებელს; მან შეაჩერა შიშით, რაც ზუსტად ისაა, რაც დამიანე ჰირსტმა და ენდი უორჰოლმა არ გააკეთეს. შიშით არ გაჩერდი. მათ შეაჩერეს თქვენს კვალდაკვალ, ალბათ, მაგრამ ეს არ იყო იგივე; Awe იყო რაღაც საკმაოდ განსხვავებული
(Great art, she felt, had a calming effect on the viewer; it made one stop in awe, which is exactly what Damien Hirst and Andy Warhol did not do. You did not stop in awe. They stopped you in your tracks, perhaps, but that was not the same thing; awe was something quite different)
პროტაგონისტი "The Sunday Philosophy Club" - ში თვლის, რომ ჭეშმარიტმა დიდმა ხელოვნებამ თავის მაყურებელში უნდა გამოიჩინა სიმშვიდის გრძნობა. იმის ნაცვლად, რომ შეაჩეროს საკუთარი აზრები ან რეაქცია მოახდინოს მათ რეაქციაში, დიდმა ხელოვნებამ უნდა ხელი შეუწყოს ასახვისა და დაფასების მომენტს. ეს ემოციური პასუხი ეწინააღმდეგება თანამედროვე მხატვრების ნამუშევრებს, როგორებიცაა Damien Hirst და ენდი უორჰოლი, რომლებიც სულ სხვა რეაქციას ახდენენ.
ეს თანამედროვე მხატვრები, მიუხედავად იმისა, რომ გავლენას ახდენენ, შეაჩერებენ მაყურებლის გამოცდილებას, ვიდრე მშვიდი ჭვრეტის წახალისებას. მათმა ხელოვნებამ შეიძლება ყურადღება მიიპყროს, მაგრამ პროტაგონისტი, მას არ გააჩნია ნამდვილი შიშისთვის საჭირო სიღრმე. ეს ხაზს უსვამს განასხვავებს ხელოვნებას შორის, რომელიც მოიპოვებს და ხელოვნებას, რომელიც ნამდვილად რეზონანსდება, მიგვითითებს იმაზე, რომ სიმშვიდისა და ასახვის თვისებები აუცილებელია დიდი ხელოვნების დაფასების გამოცდილებისთვის.