ის, ვინც უკმაყოფილოა იმით, რაც მას აქვს და ის, რაც მას ბედს მიენიჭა, არის ის, ვინც ცხოვრების ხელოვნება უგულებელყოფს, მაგრამ ის, ვინც ამას კეთილშობილური სულისკვეთებით ატარებს და გონივრულად იყენებს ყველაფერს, რაც მისგან მოდის, იმსახურებს, რომ ჩაითვალოს კარგ კაცად.
(He who is discontented with what he has, and with what has been granted to him by fortune, is one who is ignorant of the art of living, but he who bears that in a noble spirit, and makes reasonable use of all that comes from it, deserves to be regarded as a good man.)
epictetus ხაზს უსვამს მნიშვნელოვან გაკვეთილს კმაყოფილებისა და ცხოვრების ხელოვნების შესახებ. იგი ვარაუდობს, რომ მათ, ვინც უკმაყოფილებას გამოხატავს მათი გარემოებების გამო, არ აქვს იმის გაგება, თუ როგორ უნდა ჩაერთონ ცხოვრება. იმის ნაცვლად, რომ ყურადღება გაამახვილონ იმაზე, რაც მათ არ აქვთ, ინდივიდებმა უნდა შექმნან აზროვნება, რომელიც აფასებს მათ ამჟამინდელ ვითარებას და ბედის საჩუქრებს. ეს პერსპექტივა არა მხოლოდ პიროვნულ ზრდას, არამედ ხელს უწყობს უფრო სრულყოფილ არსებობას.
ფილოსოფოსი ხაზს უსვამს, რომ კეთილშობილური სული აუცილებელია ცხოვრებისეული შეთავაზებების გამოსაყენებლად. ის, რაც ადამიანს აქვს გონივრულად და მადლიერებით, ადამიანი ასახავს სიკეთესა და სათნოებას. ამრიგად, ეპიქტეუსი ირწმუნება, რომ კმაყოფილება და პასუხისმგებელი დამოკიდებულება ცხოვრების გამოწვევებისადმი განსაზღვრავს ჭეშმარიტად კარგი ადამიანის ხასიათს, ხაზს უსვამს პერსპექტივისა და განზრახვის მნიშვნელობას ადამიანის ცხოვრებისეული გამოცდილების ჩამოყალიბებაში.