მისი დედა ყოველთვის ამბობდა: ”ჩვენ ყველანი დამნაშავე ვართ რაღაცაში, თუნდაც ეს მხოლოდ სიზარმაცე ან უცოდინრობა იყოს”. მას არასოდეს ესმოდა, რას გულისხმობდა აქამდე.
(His mother had always said, 'We are all guilty of something even if it is only laziness or ignorance.' He had never understood what she meant till now.)
პროტაგონისტი ასახავს დედის სიტყვებს დანაშაულის უნივერსალურ ბუნებასთან დაკავშირებით, პირველად აცნობიერებს მათ სიღრმეს. იგი ფიქრობს, თუ როგორ შეიძლება დაუდევრობამ ან ცნობიერების არარსებობამ ხელი შეუწყოს პირად ნაკლოვანებებსა და მორალურ წარუმატებლობებს, რაც მიუთითებს მნიშვნელოვან კავშირზე მოქმედებებსა და პასუხისმგებლობას შორის.
ეს რეალიზაცია ადგენს თავის შინაგან ბრძოლას, რადგან იგი უპირისპირდება მის წარსულ ქცევას და მის შედეგებს. მოსაზრება, რომ ყველას აქვს დანაშაულის ხარისხი, თუმცა დახვეწილი, აიძულებს მას უფრო კრიტიკულად შეამოწმოს თავისი არჩევანი, რაც გამოიღვიძებს ადამიანის ბუნებისა და ზნეობის სირთულეებზე.
