რა სიამოვნებით იქნებოდა წარსულის ყველა მეფე, ცარარი და ფიჰერი, და ახლანდელი კომისარი, რომ იცოდეთ, რომ ცენზურა არ არის აუცილებლობა, როდესაც ყველა პოლიტიკური დისკუსია იღებს ხუმრობის ფორმას.
(How delighted would be all the kings, czars and führers of the past {and commissars of the present} to know that censorship is not a necessity when all political discourse takes the form of a jest.)
ნილ პოსტმანი, თავის წიგნში "გასართობი საკუთარი თავის სიკვდილით", ასახავს პოლიტიკური კონტროლის შემსუბუქებას, როდესაც დისკურსი გასართობად მცირდება. იგი ვარაუდობს, რომ ისტორიული და თანამედროვე ლიდერები, მეფეებიდან კომისარამდე, კმაყოფილებას იპოვიან იმის გაგებაში, რომ ცენზურა მოძველდება, როდესაც პოლიტიკურ დისკუსიებში დომინირებს იუმორი და სატირა. ეს მიგვითითებს იმაზე, რომ პოლიტიკური დიალოგის სერიოზულობა ძირს უთხრის, როდესაც ის უბრალოდ ხუმრობად გარდაიქმნება.
პოსტმანის არგუმენტი ხაზს უსვამს შეშფოთებას საზოგადოებრივი დისკურსის მომავლის შესახებ, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ სერიოზული თემების ტრივიალიზაციამ შეიძლება გამოიწვიოს პოპულაციაში კრიტიკული აზროვნების ნაკლებობა. იგი გულისხმობს, რომ პოლიტიკასთან გართობის შერწყმა შეიძლება აღემატებოდეს ჩახშობის აუცილებლობას, რადგან ადამიანები უფრო მეტად იქცევიან ხუმრობით, ვიდრე პოლიტიკური საკითხების ნივთიერება, საბოლოოდ გავლენას ახდენს დემოკრატიის მთლიანობაზე.