მე გავუზიარე უღიმღამო ოპტიმიზმი, რომ ზოგი ჩვენგანი რეალურ პროგრესს განიცდიდა, რომ ჩვენ მივიღეთ პატიოსანი გზა და რომ ჩვენგან საუკეთესოდ გარდაუვალი გახდებოდა იგი თავზე. ამავდროულად, მე ვგრძნობდი, რომ ცხოვრება, რომელსაც ჩვენ მივყავდით, დაკარგული მიზეზი იყო, რომ ჩვენ ყველანი მსახიობი ვიყავით, უაზრო ოდისეას ვხუმრობდით. ეს იყო დაძაბულობა ამ ორ ბოძს შორის - ერთი მხრივ მოუსვენარი
(I shared a vagrant optimism that some of us were making real progress, that we had taken an honest road, and that the best of us would inevitably make it over the top. At the same time, I felt that the life we were leading was a lost cause, that we were all actor, kidding ourselves on a senseless odyssey. It was the tension between those two poles - a restless idealism on one hand and a sense of impending doom on the other - that kept me going.)
მთხრობელი გამოხატავს იმედისმომცემი რწმენას იმ პროგრესის შესახებ, რომელსაც ზოგიერთი ადამიანი აკეთებს, რაც გულისხმობს გულწრფელ მოგზაურობას მათი ოცნებების მისაღწევად. ამასთან, ეს ოპტიმიზმი ემყარება სასოწარკვეთილების ღრმა გრძნობას, მათი ძალისხმევის უშედეგოობის შესახებ, ქმნის შინაგანი კონფლიქტის გრძნობას. ბრძოლა ამ ორ საპირისპირო ემოციას შორის - იდეალიზმი და უიმედობის გრძნობა - მათ გამოცდილებას უწევს.
ეს დაძაბულობა ხელს უწყობს მთხრობელის დრაივს, რადგან ისინი ნავიგაციას ახდენენ ბილიკზე, რომელიც ივსება როგორც დაპირებით, ასევე იმედგაცრუებით. იგი ხაზს უსვამს ადამიანის მისწრაფების სირთულეს, სადაც იმედის მომენტები თანაარსებობს იმ გაცნობიერებასთან, რომ მათი დევნა შეიძლება საბოლოოდ უაზრო იყოს. ეს ორმაგობა ხდება კატალიზატორი მათი დაჟინებით სხვაგვარად უმიზნო მოგზაურობაში.