ციტატა ასახავს რეალიზაციის მომაბეზრებელ მომენტს ტრაგედიის ფონზე, რაც ხაზს უსვამს ეთნიკური განსხვავებების ზედაპირულობას. ზაქარი და დეო ხაზს უსვამენ, თუ როგორ ბუნდოვანია დაზარალებულთა ვინაობა, რომელიც სიმბოლოა საერთო კაცობრიობის, რომელიც გადალახავს მათ ეთნიკურ ფონს, ტუტსს ან ჰუტუს. ეს იდეა მიგვითითებს იმაზე, რომ მკვლელების მიერ მიყენებული ძალადობა გამომდინარეობს უგულებელყოფისაგან, ვიდრე მათ მიერ მოკლული ხალხის შორის რაიმე შინაგანი განსხვავებები.
ეს საუბარი ხაზს უსვამს სამოქალაქო კონფლიქტის ღრმა გავლენას, რაც ასახავს, თუ როგორ შეიძლება ღრმა დანაყოფებმა გამოიწვიოს განადგურება, მაგრამ ასევე გამოავლინოს ჭეშმარიტება ადამიანის ფუნდამენტური ერთიანობის შესახებ. მოსაზრება, რომ თავად მკვლელებმა მოითხოვეს იდენტურობის შესახებ განმარტება, მიუთითებს ძალადობის ტრაგიკულ ირონიაზე, რაც იმაზე მეტყველებს, თუ როგორ არის ეს დანაყოფები საბოლოოდ ხელოვნური. ასეთი ანარეკლები იწვევს მკითხველს, რომ განიხილონ თანაგრძნობის მნიშვნელობა და საერთო გამოცდილების აღიარება განკურნებისა და შერიგების ხელშეწყობაში.