მე მიყურებდა მკვდარი სტუდენტების სახეებს. თქვენ იცით, ზაქარი, უბრალოდ მათ უყურებს, ვერ გეტყვით, რომელი იყო ტუტისი, რომელი ჰუტუსი. ზუსტად! თქვა დეომ ხმამაღლა ჩურჩულით. როგორც ჩანს, აქ უნდა ჩურჩულიყო. და არც მკვლელები შეიძლებოდა! მკვლელები ვერ ხედავდნენ განსხვავებასაც, ჩურჩულებდნენ ზაქარი. ასე რომ, ისინი სთხოვენ. რადგან მათ არ შეუძლიათ თქვან. ჩვენ იგივე ხალხი ვართ.
(I stared at the faces of the dead students. You know, Zacharie, just looking at them, I can't tell you which ones were Tutsis, which Hutus. Exactly! said Deo in a loud whisper. Evidently, one was supposed to whisper here. And neither could the killers! The killers couldn't see the difference, too, whispered Zacharie. So they ask. Because they can't tell. We are the same people.)
ციტატა ასახავს რეალიზაციის მომაბეზრებელ მომენტს ტრაგედიის ფონზე, რაც ხაზს უსვამს ეთნიკური განსხვავებების ზედაპირულობას. ზაქარი და დეო ხაზს უსვამენ, თუ როგორ ბუნდოვანია დაზარალებულთა ვინაობა, რომელიც სიმბოლოა საერთო კაცობრიობის, რომელიც გადალახავს მათ ეთნიკურ ფონს, ტუტსს ან ჰუტუს. ეს იდეა მიგვითითებს იმაზე, რომ მკვლელების მიერ მიყენებული ძალადობა გამომდინარეობს უგულებელყოფისაგან, ვიდრე მათ მიერ მოკლული ხალხის შორის რაიმე შინაგანი განსხვავებები.
ეს საუბარი ხაზს უსვამს სამოქალაქო კონფლიქტის ღრმა გავლენას, რაც ასახავს, თუ როგორ შეიძლება ღრმა დანაყოფებმა გამოიწვიოს განადგურება, მაგრამ ასევე გამოავლინოს ჭეშმარიტება ადამიანის ფუნდამენტური ერთიანობის შესახებ. მოსაზრება, რომ თავად მკვლელებმა მოითხოვეს იდენტურობის შესახებ განმარტება, მიუთითებს ძალადობის ტრაგიკულ ირონიაზე, რაც იმაზე მეტყველებს, თუ როგორ არის ეს დანაყოფები საბოლოოდ ხელოვნური. ასეთი ანარეკლები იწვევს მკითხველს, რომ განიხილონ თანაგრძნობის მნიშვნელობა და საერთო გამოცდილების აღიარება განკურნებისა და შერიგების ხელშეწყობაში.