მე ვფიქრობ, რომ ეს დაკავშირებულია ჩემს ცნობიერებასთან, რომ გარკვეული გაგებით ჩვენ ყველას გვაქვს გარკვეული პასუხისმგებლობა მათ წინაშე, ვინც შესაძლებლობა მოგვცა, გამოგვეყენებინა შესაძლებლობები.
(I think that has to do with my awareness that in a sense we all have a certain measure of responsibility to those who have made it possible for us to take advantage of the opportunities.)
ეს ციტატა ხაზს უსვამს ჩვენი წარმატებების ურთიერთდაკავშირებისა და მათი ძალისხმევის აღიარების მნიშვნელობას, ვინც გზა გაგვიხსნა. ის იწვევს დაფიქრებას ეთიკურ ვალდებულებაზე, ვაღიაროთ და პატივი ვცეთ იმ მსხვერპლს, ბრძოლას და მხარდაჭერას, რომელიც გაწეულია სხვების - იქნება ეს წინაპრები, მენტორები თუ ზოგადად საზოგადოება - რაც საშუალებას გვაძლევს მივიღოთ შესაძლებლობები. საკუთარი პოზიციის გაგებისას ჩვენ უფრო მეტად ვხვდებით იმ კომუნალურ და ისტორიულ კონტექსტს, რომელიც აყალიბებს ჩვენს მოგზაურობას. ეს ცნობიერება ხელს უწყობს თავმდაბლობას და პასუხისმგებლობის გრძნობას, რომ თავის მხრივ სხვებს დაუბრუნოთ ან აამაღლოთ. ის ასევე აძლიერებს აზრს, რომ ინდივიდუალური მიღწევები იშვიათად იზოლირებულია; ის ხშირად აგებულია კოლექტიური ძალისხმევის საფუძველზე. ჩვენი პასუხისმგებლობის აღიარებამ შეიძლება შთააგონოს ქმედებები, რომლებიც მიზნად ისახავს უფრო სამართლიანი შესაძლებლობების შექმნას იმ ადამიანებისთვის, ვინც ჩვენს უკან დგას, რითაც ხელს შეუწყობს მხარდაჭერისა და გაძლიერების ციკლს. ეს აზროვნება ხელს უწყობს მადლიერებას და ზნეობას, რაც გვაიძულებს ვიმოქმედოთ ეთიკურად ჩვენს საქმიანობაში. არსებითად, ის ხაზს უსვამს იმას, რომ ჭეშმარიტი წარმატება არ არის მხოლოდ პირადი მოგება, არამედ იმ ადამიანების დაფასება და პატივისცემა, ვისი წვლილმაც შესაძლებელი გახადა ჩვენი წინსვლა, და ამით, განიხილეთ, როგორ გავავრცელოთ ეს მხარდაჭერა საზოგადოებაში.
