გაოცებული ვიყავი მისი სრული სიწყნურით. მორი, რომელსაც აღარ შეეძლო ცეკვა, ბანაობა, აბანო ან გასეირნება; მორი, რომელსაც აღარ შეეძლო საკუთარი კარის პასუხის გაცემა, საშხაპეების შემდეგ გაშრა, ან თუნდაც საწოლში გადააგდო. როგორ შეიძლება იგი ასე მიიღოს? მე ვუყურებდი მას ჩანგლით ბრძოლას, პომიდვრის ნაჭრებად არჩევდა, პირველი ორჯერ აკლდა - პათეტიკური სცენა, და მაინც ვერ ვიტყვი, რომ მისი
(I was astonished by his complete lack of self-pity. Morrie, who could no longer dance, swim, bathe, or walk; Morrie, who could no longer answer his own door, dry himself after a shower, or even roll over in bed. How could he be so accepting? I watched him struggle with a fork, picking at a piece of tomato, missing it the first two times - a pathetic scene, and yet I could not deny that sitting in his presence was almost magically serene, the same calm breeze that soothed me back in college.)
"სამშაბათს მორითან", მიჩ ალბომი ასახავს მისი მენტორის, მორი შვარცის არაჩვეულებრივ მიღებას, ALS- ის სავალალო ეფექტების მიუხედავად. მორი, ოდესღაც ძლიერი და სიცოცხლით სავსე, უმწეოა, ვერ ახერხებს მარტივი დავალებების შესრულებას, როგორიცაა აბაზანა ან სიარული. მიუხედავად ამისა, რაც გასაოცარი მიჩი არის მორის საკუთარი თავის არარსებობა. იმის მაგივრად, რომ მის მდგომარეობაში მოხვდეს, მორრი თავის ბედს აღსანიშნავია ისეთი თვალსაჩინო სიმშვიდით, რომელიც ღრმა შთაბეჭდილებას ტოვებს მიჩზე.
ეს მშვიდი მიღება უბედურების ფონზე ქმნის თითქმის ჯადოსნურ ატმოსფეროს, როდესაც მიჩი მას სტუმრობს. ერთი შეხედვით პათეტიკური მომენტშიც კი, მაგალითად, პომიდვრის ნაჭრის ჭამისთვის, მორის მშვიდი საქციელი ანათებს. სიმშვიდე მორის ექსუდესი ახსენებს მიჩს კოლეჯში გაზიარებულ გამოცდილებას და ხაზს უსვამს ღრმა გაკვეთილს სრულად ცხოვრების შესახებ, მიუხედავად გარემოებებისა. მორის შესაძლებლობამ დააკმაყოფილოს თავისი ფიზიკური შეზღუდვები გრეისთან ერთად ასწავლის მიჩს ფასდაუდებელ შეხედულებებს სიცოცხლისა და სიკვდილის შესახებ.