მხატვრულ ლიტერატურაში, როგორც ჩანს, ყველა ღალატი და უკმაყოფილება ემსახურება გარკვეულ დასრულებას: პერსონაჟები სწავლობენ და იზრდებიან და საკუთარ თავში ხვდებიან. ცხოვრებაში, ყოველთვის არ არის ნათელი, რომ ჩვენი გეგმების გატაცება საკმაოდ დამადასტურებელი ან კეთილთვისებიანი.
(In fiction, every treachery and setback appears to serve some end: the characters learn and grow and come into their own. In life, it is not always clear that the hijacking of our plans is quite so provident or benign.)
მხატვრულ ლიტერატურაში, პერსონაჟებს ხშირად აქვთ გამოწვევები და ღალატები, რომლებიც საბოლოოდ უწყობს ხელს მათ განვითარებასა და პიროვნულ ზრდას. ეს ბრძოლები ზოგადად გამოსახულია მიზნებით, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ არსებობს ფარული მნიშვნელობა ან პოზიტიური შედეგი ყოველი გაჭირვების მიღმა. ეს თხრობის სტრუქტურა უზრუნველყოფს გადაწყვეტილებისა და იმედის განცდას, აძლიერებს იმ აზრს, რომ ზომები პერსონაჟების მოგზაურობებში სასარგებლო როლს ასრულებს.
ამის საპირისპიროდ, რეალურ ცხოვრებას შეუძლია ქაოტური და არაპროგნოზირებადი იგრძნოს, სადაც შეფერხებები და შეცვლილი გეგმები ყოველთვის არ იწვევს კონსტრუქციულ ან მნიშვნელოვან დასკვნებს. გამოგონილი ზღაპრებისგან განსხვავებით, ცხოვრება არ იძლევა გარანტიას, რომ ყველა დაბრკოლება გამოიღებს გაკვეთილს ან ზრდის შანსს. ეს აშკარა განსხვავება ხაზს უსვამს ადამიანის გამოცდილების სირთულეებს, სადაც შედეგები ხშირად ორაზროვანია და გამოწვევების მიღმა მიზანი არ არის აშკარა.