საკუთარ უარეს სეზონებში მე დავბრუნდი სასოწარკვეთილების უფერო სამყაროდან, აიძულა თავი ძლიერად გამოიყურებოდეს, დიდხანს, ერთ დიდებული ნივთით: წითელი გერანიუმის ცეცხლი ჩემი საძინებლის ფანჯრის მიღმა. და შემდეგ კიდევ ერთი: ჩემი ქალიშვილი ყვითელ კაბაში. და კიდევ ერთი: სრული, მუქი სფეროს შესანიშნავი კურსის უკან, ნახევარმთვარის მთვარის უკან. სანამ არ ვისწავლე ჩემი ცხოვრების
(In my own worst seasons I've come back from the colorless world of despair by forcing myself to look hard, for a long time, at a single glorious thing: a flame of red geranium outside my bedroom window. And then another: my daughter in a yellow dress. And another: the perfect outline of a full, dark sphere behind the crescent moon. Until I learned to be in love with my life again. Like a stroke victim retraining new parts of the brain to grasp lost skills, I have taught myself joy, over and over again{15}.)
თავის ნამუშევარში "მაღალი ტალღა ტუკსონში", ბარბარა კინგსოლვერი ასახავს სასოწარკვეთილების გადალახვაზე, ცხოვრების მშვენიერ ასპექტებზე ყურადღების გამახვილებით, თუნდაც მის ყველაზე ბნელ მომენტებში. იგი იყენებს მარტივ, მაგრამ ნათელ გამოსახულებებს, მაგალითად, წითელ გერანიუმს, მის ქალიშვილს და მთვარეს, რათა ასახავდეს, თუ როგორ შეუძლია კონცენტრირებულმა სილამაზეზე კონცენტრირებამ ხელი შეუწყოს სიხარულის გრძნობას და სიცოცხლისთვის მადლიერების გრძნობას. ეს პრაქტიკა საშუალებას აძლევდა მას გადაკეთებულიყო მისი პერსპექტივა და ხელი შეუწყოს ბედნიერებას სირთულეებში.
კინგსოლვერი ამ პროცესს რეაბილიტაციას უწევს ინსულტის შემდეგ, სადაც უნდა დაიბრუნოს დაკარგული უნარები. მუდმივად ვარჯიშით გონებით, რომ სიხარულის პოვნა მცირე, დიდებული დეტალებით, მან იპოვა გზა სიცოცხლისთვის სიყვარულისკენ. მისი გამოცდილების საშუალებით, იგი გადმოსცემს მძლავრ მესიჯს გონების მნიშვნელობისა და ბედნიერების აღზრდის შესაძლებლობის შესახებ, თუნდაც გამოწვევების წინაშე დგას.