ამან სიამოვნება მისცა მისთვის საქმეების გაკეთებას სიცოცხლის განმავლობაში, ახლა კი სიამოვნება იყო მისი ხსოვნისთვის საქმეების გაკეთება. მაგრამ მამის მეხსიერება მხოლოდ აქამდე წავიდა.
(It had given her pleasure to do things for him in his lifetime, and now it was a pleasure to do things for his memory. But the memory of a father went only so far.)
პროტაგონისტი სიხარულს პოულობს ვინმესთვის სიკეთის განხორციელებაში, რომელსაც მას სიცოცხლეზე ზრუნავდა და აგრძელებს მეხსიერების პატივისცემას მისი ქმედებებით. მისთვის სიყვარული კომფორტს და მოტივაციას უზრუნველყოფს, რაც ასახავს, თუ როგორ შეიძლება მოგონებებმა მნიშვნელოვანი ჟესტები გააჩინოს მას შემდეგ, რაც ადამიანი გარდაიცვალა.
ამასთან, რეალიზაცია იწვევს, რომ მოგონებებიდან გამომდინარე კომფორტს თავისი საზღვრები აქვს. მამის მემკვიდრეობის პატივისცემისას მას კმაყოფილება მოაქვს, იგი აღიარებს, რომ მხოლოდ მოგონებები ვერ შეძლებს მას სრულად შენარჩუნებას. ეს ასახავს ურთიერთობების გარდამავალი ბუნების უფრო ღრმა გაგებას და საკუთარი ცხოვრებისა და ბედნიერებისკენ სწრაფვის შესახებ დაბალანსების მნიშვნელობას.