რატომღაც უფრო დამამშვიდებელია იმის წარმოდგენა, რომ ადამიანის ტანჯვა უნიკალურია და გაზომოს ის, რაც არ იცის, ვიდრე იმის საწინააღმდეგოდ, თუ რას აკეთებს.
(It's somehow more comforting to imagine that one's suffering is unique, and to measure against what one doesn't know, rather than against what one does.)
კრის უარის "სამშენებლო მოთხრობების" ციტატა ასახავს ადამიანის ტენდენციას, რომ პირადი ტანჯვა განიხილოს, როგორც მარტოხელა გამოცდილება. ადამიანები ხშირად თავს კომფორტულად გრძნობენ იმ რწმენით, რომ მათი ბრძოლა უნიკალურია, რაც მათ საშუალებას აძლევს თავიდან აიცილონ პირდაპირი შედარება სხვების ტკივილთან და გამოწვევებთან. ამ აღქმამ შეიძლება უზრუნველყოს ბუფერი, არაადეკვატურობის ან უმწეობის გრძნობებისგან, რაც შეიძლება წარმოიშვას ტანჯვის ფართო კონტექსტის გაგებით.
ეს იდეა მიგვითითებს იმაზე, რომ სხვისი გამოცდილების უცნობმა ასპექტებმა შეიძლება ინდივიდუალური ტანჯვა ნაკლებად დამამძიმებელი იყოს. როდესაც ადამიანი ზომავს მათ ტკივილს, რაც ნაცნობია, ამან შეიძლება გამოიწვიოს კავშირის და გაგების უფრო ღრმა გრძნობა. ამის საპირისპიროდ, საერთო ტანჯვის რეალობის წინაშე შეიძლება ზედმეტი იყოს, რაც უპირატესობას ანიჭებს იზოლაციას, რომელიც მოყვება უნიკალური მდგომარეობის რწმენას.