ერთხელ შემომთავაზა, რომ, როგორც ტირილის ანტიდოტი, თავი ქაღალდის ჩანთაში ჩავდე. როგორც ეს ხდება, არსებობს ხმის ფიზიოლოგიური მიზეზი, რამაც ჟანგბადთან არის დაკავშირებული, ზუსტად ამის გაკეთება, მაგრამ მხოლოდ ფსიქოლოგიური ეფექტი განუსაზღვრელია: უკიდურესობაში ძნელია გააგრძელოთ საკუთარი თავის ქალის ფენის გაგრძელება, რომელსაც თავით ვტკერებ სიმაღლეებში, თავთან ერთად, საკვების
(It was once suggested to me that, as an antidote to crying, I put my head in a paper bag. As it happens, there is a sound physiological reason, something to do with oxygen, for doing exactly that, but the psychological effect alone is incalculable: it is difficult in the extreme to continue fancying oneself Cathy in Wuthering Heights with one's head in a Food Fair bag.)
მის ერთ - ერთ ესეში, ჯოან დიდიონი ასახავს რჩევას, რომელიც მისთვის მიეცა მისთვის მწუხარების გრძნობებთან ბრძოლას, მისი თავი ქაღალდის ჩანთაში მოთავსებით. მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ფიზიოლოგიური დასაბუთება, რომელიც უკავშირდება ჟანგბადის მიწოდებას, დიდიონი ხაზს უსვამს ღრმა ფსიქოლოგიურ გავლენას ამ მოქმედებას. საკუთარი თავის, როგორც ტრაგიკული ლიტერატურული ფიგურის წარმოუდგენელი აბსურდულობა, მაგალითად, ქეთი wuthering Heights– დან, ხოლო ასეთ სასაცილო მდგომარეობაში ხაზს უსვამს დისონანსს მაღალ ემოციებსა და სამყაროში რეალობას შორის.
ეს ინსაითი იძენს დიდონის უნარს, რომ იუმორისტული აერთიანოს ინტროსპექციასთან. ეს შეხსენებაა იმისა, რომ ზოგჯერ, არატრადიციულ მეთოდებს შეუძლიათ გადააკეთონ უზომო ემოციებისგან. საკუთარი თავის ჩანთაში მოთავსების სცენარმა, როგორც ჩანს, ტრივიალურია, შეიძლება შეაფერხოს უარყოფითი აზრები და შესთავაზოს ახალი პერსპექტივა, რაც ასახავს სიმსუბუქის პოვნაში, ემოციური არეულობის ფონზე.