რატომ დავწერე? იმისათვის, რომ გახსოვდეთ, რა თქმა უნდა, მაგრამ ზუსტად რა იყო, რაც მინდოდა მახსოვს? რა მოხდა სინამდვილეში? რომელიმე? რატომ ვიცავ ნოუთბუქს საერთოდ? ადვილია საკუთარი თავის მოტყუება ყველა ამ ქულაზე. საგნების ჩამოწერის იმპულსი თავისებურად იძულებითი, აუხსნელია მათთვის, ვინც ამას არ იზიარებს, მხოლოდ შემთხვევით, მხოლოდ მეორედ, იმ გზით, რომ ნებისმიერი იძულება ცდილობს
(Why did I write it down? In order to remember, of course, but exactly what was it I wanted to remember? How much of it actually happened? Did any of it? Why do I keep a notebook at all? It is easy to deceive oneself on all those scores. The impulse to write things down is a peculiarly compulsive one, inexplicable to those who do not share it, useful only accidentally, only secondarily, in the way that any compulsion tries to justify itself.)
მისი მწერლობის დროს, ჯოან დიდიონი იკვლევს ნოუთბუქის შენახვის სირთულეებს, კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს გამოცდილების დოკუმენტირების საჭიროებას. იგი ასახავს აზრებისა და მოვლენების ჩაწერის მიზეზებს, იკვლევს მეხსიერებასა და რეალობას შორის დაბინდულ ხაზს. დიდიონი აფიქსირებს მისი მოგონებების ნამდვილობას და თვით-მოტყუების პოტენციალს დამახსოვრების პროცესში.
დიდიონი ვარაუდობს, რომ წერის მოქმედება გამოწვეულია ღრმა იძულებით, რაც შეიძლება სხვებისთვის რთული იყოს. მიუხედავად იმისა, რომ იგი აღიარებს ნოუთბუქის შენარჩუნების უნებლიეთ სარგებელს, იგი ხაზს უსვამს, რომ ამ იმპულსს ხშირად არ გააჩნია მკაფიო დასაბუთება. იგი მკითხველს უბიძგებს განიხილონ მეხსიერების ხასიათი და ის გზები, რომლითაც ჩვენ ვცდილობთ გავითვალისწინოთ ჩვენი გამოცდილება დოკუმენტაციის საშუალებით.