{ჯონ} ადამსმა დაადასტურა, რომ მან თავი დაუქნია თავის ბევრ კოლეგას, რომლებიც მას ამაოების ერთ კაციან ცეცხლზე თვლიდნენ. ეს არასოდეს აწუხებდა ადამსს, რომელიც თავის უფრო საეჭვო განწყობილებით აცხადებდა, რომ მისმა არაპოპულარობამ აჩვენა იმის მტკიცებულება, რომ მისი პოზიცია პრინციპული იყო, რადგან აშკარა იყო, რომ იგი არ გამოთქვამს პოპულარულ მოსაზრებას. მისი გაუცხოება, შესაბამისად,
({John} Adams acknowledged that he had made himself obnoxious to many of his colleagues, who regarded him as a one-man bonfire of the vanities. This never troubled Adams, who in his more contrarian moods claimed that his unpopularity provided clinching evidence that his position was principled, because it was obvious that he was not courting popular opinion. His alienation, therefore, was a measure of his integrity.)
ჯონ ადამსმა კარგად იცოდა, რომ მისმა აშკარა ბუნებამ მას არაპოპულარული გახადა მისი თანატოლების ბევრს შორის, რომლებიც ხშირად მას ზედმეტად მართალი ან ამპარტავანი თვლიდნენ. ამის მიუხედავად, ადამსი მისი რეპუტაციით დაუსაბუთებელი დარჩა და ამის ნაცვლად, იგი მას პრინციპული პოზიციის დადასტურებას ხედავდა. მას სჯეროდა, რომ მის არაპოპულარულობამ მიუთითა ერთგულება მისი რწმენის მიმართ, ვიდრე საზოგადოების დამტკიცების სურვილი.
ამრიგად, ადამსმა თავისი პოზიცია მიიჩნია, როგორც მისი მთლიანობის აღთქმა და შეგრძნება, რომ პოპულარული განწყობიდან მისი გათიშვა მხოლოდ აძლიერებდა მის მორალურ მსჯავრდებულს. მან ამაყობდა იმ მოსაზრებით, რომ მტკიცედ დგომა მისი რწმენით, შეიძლება მას დაუჯდეს, რომ ეს გაუცხოება, როგორც ჭეშმარიტი ხასიათის ნიშანი, საშინელი პერიოდის განმავლობაში, რაც იწვევს ამერიკის დამოუკიდებლობას.