მოდით, გავითვალისწინოთ. ჩვენ ერთმანეთის მხრიდან ართმევენ. თუ ჩვენ არ ვართ, ჩვენ რაღაცას არ გვაკლდება. ეს აშკარად ჩანს მწუხარებით, მაგრამ ეს ასეც შეიძლება იყოს მხოლოდ იმიტომ, რომ ეს უკვე სურვილის შემთხვევაში იყო. ყოველთვის არ რჩება ხელუხლებელი. ერთს შეიძლება მოისურვოს, ან მოახერხოს გარკვეული დროით, მაგრამ იმის მიუხედავად, რომ ყველაზე მეტი ძალისხმევაა, ერთი გაუქმებულია,
(Let's face it. We're undone by each other. And if we're not, we're missing something.This seems so clearly the case with grief, but it can be so only because it was already the case with desire. One does not always stay intact. One may want to, or manage to for a while, but despite one's best efforts, one is undone, in the face of the other, by the touch, by the scent, by the feel, by the prospect of the touch, by the memory of the feel.)
ციტატა ასახავს იმ ღრმა გავლენას, რაც ინტერპერსონალურ ურთიერთობებს აქვს ჩვენს ემოციურ მდგომარეობაზე, განსაკუთრებით მწუხარების და სურვილის თვალსაზრისით. ჯუდიტ ბატლერი ვარაუდობს, რომ სხვებთან მჭიდრო კავშირმა შეიძლება გამოიწვიოს დაუცველობის გრძნობა. ეს დაუცველობა ვლინდება, როდესაც ჩვენ დავუპირისპირდებით დაკარგვის ან ლტოლვის გრძნობებს, რაც ცხადყოფს, თუ რამდენად ღრმად არის გადახლართული ჩვენი ემოციები სხვების თანდასწრებით.
ბატლერი ხაზს უსვამს, რომ კომპოზიციის შენარჩუნება ასეთი ინტენსიური გრძნობების ფონზე, გამოწვევაა. სხვა ადამიანისთვის ლტოლვა, წარსული გამოცდილების ან მიმდინარე კავშირების საშუალებით, გამოავლენს ჩვენს მყიფეობას. საბოლოო ჯამში, იგი გადმოგვცემს, რომ ჩვენ ღრმად ვართ დაზარალებული მათ მიერ, ვინც ჩვენ გვიყვარს, და ამ კავშირმა შეიძლება ორივე გააძლიეროს ჩვენი ცხოვრება და დაგვტოვოს თავი გაუქმებული.