ამ პასაჟში, პერსონაჟი ასახავს ცხოვრების სიმკვეთრეს, ვიდრე ხელოვნების მდგრადი ბუნებას, რომელსაც იგი ბეტონის გრძელი, ბრტყელი და არარაფინირებული ნაჭრის მსგავსია. ეს დაფიქრება გამოავლენს ეგზისტენციალურ ცნობიერების გრძნობას, რადგან ის აღიარებს, რომ სანამ ცხოვრება გაქცევაა, ხელოვნებას აქვს შესაძლებლობა განუსაზღვრელი ვადით გაჭიმვა, რაც მათ დროებითი არსებობის მიღმაა.
როდესაც ის ამ რეალიზაციასთან მიდის, ის იღებს სამკაულებს და ათავსებს მას ქურთუკის ჯიბეში, რაც სიმბოლოა ცხოვრების მატერიალურ, ისე მხატვრულ ასპექტებთან. სამკაულების მოშორების მოქმედებამ შეიძლება მიგვანიშნოს სურვილი, რომ შეინარჩუნოს რაიმე მნიშვნელოვანი, თუნდაც ცხოვრებისეული ტრანზიციის და მის სამყაროში წარმოდგენილი მკაცრი რეალობებით.