ცხოვრება მოკლეა, ფიქრობდა იგი. ხელოვნება, ან რამე სიცოცხლე, გრძელია, გაჭიმვა გაუთავებელი, ბეტონის ჭიის მსგავსად. ბრტყელი, თეთრი, არანაკლებ ნებისმიერი გადასასვლელით მის გასწვრივ ან მის გასწვრივ. აქ ვდგავარ. მაგრამ აღარ. პატარა ყუთის გადაღებით, მან ედფრანკის საიუველირო ნაწარმი თავის ქურთუკის ჯიბეში მოათავსა.
(Life is short, he thought. Art, or something not life, is long, stretching out endless, like concrete worm. Flat, white, unsmoothed by any passage over or across it. Here I stand. But no longer. Taking the small box, he put the Edfrank jewellery piece away in his coat pocket.)
ამ პასაჟში, პერსონაჟი ასახავს ცხოვრების სიმკვეთრეს, ვიდრე ხელოვნების მდგრადი ბუნებას, რომელსაც იგი ბეტონის გრძელი, ბრტყელი და არარაფინირებული ნაჭრის მსგავსია. ეს დაფიქრება გამოავლენს ეგზისტენციალურ ცნობიერების გრძნობას, რადგან ის აღიარებს, რომ სანამ ცხოვრება გაქცევაა, ხელოვნებას აქვს შესაძლებლობა განუსაზღვრელი ვადით გაჭიმვა, რაც მათ დროებითი არსებობის მიღმაა.
როდესაც ის ამ რეალიზაციასთან მიდის, ის იღებს სამკაულებს და ათავსებს მას ქურთუკის ჯიბეში, რაც სიმბოლოა ცხოვრების მატერიალურ, ისე მხატვრულ ასპექტებთან. სამკაულების მოშორების მოქმედებამ შეიძლება მიგვანიშნოს სურვილი, რომ შეინარჩუნოს რაიმე მნიშვნელოვანი, თუნდაც ცხოვრებისეული ტრანზიციის და მის სამყაროში წარმოდგენილი მკაცრი რეალობებით.
