მორის მდგომარეობა გაუარესდა იმ წერტილამდე, სადაც იგი მთლიანად ეყრდნობოდა ინვალიდის ეტლს მობილურობისთვის. მისი ყოველდღიური რუტინაში მონაწილეობდა აღმზრდელების დახმარება, რომლებიც ფიზიკურად ასწევდნენ მას სავარძელში და მის გარეთ, რაც ხაზს უსვამს იმ გამოწვევებს, რომელთა წინაშეც ავადმყოფობის გამო მოხდა. სხვებზე ამ დამოკიდებულებამ მნიშვნელოვანი ცვლილება მოახდინა მის ცხოვრებაში, რადგან იგი ადაპტირებულია მისი ფიზიკური მდგომარეობის მიერ დაწესებულ შეზღუდვებთან.
როგორც მორიმ ნავიგაცია მოახდინა ამ ახალ რეალობამ, მან ისწავლა დახმარების მიღება, რაც ასახავს დაუცველობასა და კავშირს ცხოვრებისეული ბრძოლების წინაშე. მისი გამოცდილება ხაზს უსვამს ადამიანის მხარდაჭერის საჭიროებას და უფრო ღრმა გაკვეთილებს ცხოვრებისა და სიყვარულის შესახებ, რომელიც შეიძლება წარმოიშვას ასეთი სირთულეებისგან.