არ გინდა ცხოვრება ... ვინ წამოიწია პირველად, დილით, მხოლოდ შიშველ კანზე სიცივე რომ იგრძნო? ვინ აპირებდა ბოლო ბოლო დასაძინებლად, როდესაც მან აღარ შეძლო დაღლილობის მიღება, ღამით ცოტათი იცხოვრა? ვინ უკვე ტიროდა, ფიქრობდა, რომ ამდენი პატარა ცხოველი იყო, ამდენი ბალახის სტრიქონი მდელოში და რომ მათ ყველა ვერ ავიღოთ?
(Not want to live ... Who got up the first, in the morning, just to feel cold on his bare skin? Who was going to bed the last last when she couldn't get fatigue any more, to live a little bit of the night? Who was already crying, thinking that there were so many little animals, so many strands of grass in the meadow and that we could not take them all?)
ეს ნაწყვეტი ჟან ანუილის "ანტიგონიდან" ასახავს ეგზისტენციალური ჭვრეტის ღრმა გრძნობას. ის იპყრობს ცხოვრების უხეში რეალობის პირისპირ პირთა ბრძოლებს, მაგალითად, გამთენიისას და ღამის მარტოობას. სიცივის გამოცდილებისას ვინმეს ხსენება ხაზს უსვამს ბუნებას ღრმა კავშირს და დაუცველობის შეგრძნებას, რაც მას თან ახლავს. ის ბადებს კითხვებს ცხოვრების მიზნისა და მწუხარების გარდაუვალობის შესახებ, რომელიც თან ახლავს მას.
მინდვრის უამრავი ცხოველების ტირილის გამოსახულება და მდელოს ბალახის პირები მიგვითითებს დაკარგვის განცდასა და არსებობის შეზღუდვებზე. იგი გადმოსცემს კავშირს და უზომო ინფორმირებას ცხოვრების სილამაზისა და სისუსტეების შესახებ. ანუილის მწერლობა იძენს კაცობრიობის მოაზროვნე მდგომარეობას და ემოციებს უწევს სამყაროში, რომელიც სავსეა როგორც საოცრებით, ასევე მწუხარებით.