გთხოვთ, არ დამტოვოთ, ფიქრობდა ის. მას არ შეეძლო სამყარო ალის გარეშე. მან გააცნობიერა, თუ რამდენს ეყრდნობოდა მას დილიდან ღამემდე. ის მისი ერთადერთი საუბარი იყო. მისი ერთადერთი ღიმილი. მან მოამზადა მათი უმნიშვნელო საჭმელი და ყოველთვის შესთავაზა მას პირველ რიგში, მიუხედავად იმისა, რომ იგი ამტკიცებდა, რომ ის ჭამამდე ჭამა. ისინი ერთმანეთს ეყრდნობოდნენ მზის ჩასვლას. მას ეჭირა, როდესაც მათ ეძინა, იგრძნო, როგორც მისი ბოლო კავშირი კაცობრიობასთან.
(Please do not leave me, he thought. He could not bear a world without Alli. He realized how much he relied on her from morning until night. She was his only conversation. His only smile. She prepared their meager food and always offered it to him first, even though he insisted she eat before he did. THey leaned on each other at sunsets. Holding her as they slept felt like his last connection to humanity.)
ღრმა ასახვის მომენტში, პროტაგონისტი ალის დაკარგვის შიშს იძენს და აღიარებს, თუ რამდენად ინტეგრალურია იგი მის ცხოვრებაში. ის აფასებს თავის ყოფნას და ხვდება, რომ ის არ არის მხოლოდ თანამგზავრი, არამედ მისი სიხარულისა და კომუნიკაციის ერთადერთი წყარო მთელი დღის განმავლობაში. მათი კავშირი აშკარაა იმით, თუ როგორ იზიარებენ თავიანთ თავმდაბალ კერძებს, ხოლო ალი ყოველთვის პრიორიტეტს უწევს მას პროტესტის მიუხედავად. ეს დამოკიდებულება ხაზს უსვამს მათი ურთიერთობის მნიშვნელობას სხვაგვარად იშვიათ არსებობაში.
მათ მიერ გაზიარებული ინტიმური ურთიერთობა...