"44 შოტლანდიის ქუჩაზე", ალექსანდრე მაკკალ სმიტი გამოხატავს რეგულარულ კრიტიკას, როდესაც მას არ გააჩნია უფრო ღრმა მნიშვნელობა ან შინაგანი სილამაზე. იგი ვარაუდობს, რომ წესრიგის მკაცრი დაცვა შეიძლება გახდეს გაუჩინარებული, თუ მას თან ახლავს ნამდვილი თვისებები, როგორიცაა ხასიათი ან სული. ეს თვალსაზრისი ხაზს უსვამს ნამდვილობისა და ადამიანის სისულელეების მნიშვნელობას უბრალო სტრუქტურასთან დაკავშირებით.
სმიტის ასახვა ვარაუდობს, რომ სიცოცხლის სიმდიდრე მისი ნაკლოვანებებითა და სირთულეებით მოდის, ვიდრე სტერილური, სრულყოფილად რეგისტრირებული არსებობისგან. ეს პერსპექტივა ხელს უწყობს ადამიანის ბუნების ქაოსის მიღებას, რაც ხშირად ავლენს უფრო ღრმა, უფრო ნათესავ სილამაზეს, ვიდრე მკაცრი რეგულარობის სიცივე.