პროტაგონისტი ღრმა ემოციებით ხვდება და გრძნობდა, რომ სხვები დაადანაშაულონ მისი ცხოვრების ტანჯვაში. ამასთან, როდესაც იგი ეწინააღმდეგება ეთანს, დედას და მის გარშემო შეცვლილ სამყაროს, იგი ღრმა რეალიზაციას მიაღწევს. ეს მომენტი აითვისებს თავის თვითგანძიმებას, აიძულებს მას დაპირისპირდეს მისი არსებობის მკაცრი ჭეშმარიტება. იგი გრძნობს თავისი გამოცდილების წონას და ყველაფერს, რაც მას შეუძლია გამოხატოს, არის მისი წარსულის გადატვირთული გრძნობა.
ამ არეულობის შუაგულში წარმოიქმნება დამამშვიდებელი ყოფნა, რომელიც სიმბოლოა მამის დროით, რომელიც ამშვიდებს მას, რომ იგი არასოდეს ყოფილა მარტო თავის ბრძოლებში. ეს ინსაითი ემსახურება მისი ტკივილის უნივერსალურ ბუნებას და უხილავი მხარდაჭერას, რომელიც ყოველთვის მის გარშემო იყო გარშემორტყმული. თხრობა ხაზს უსვამს კავშირისა და სიმშვიდის ცნებებს პირადი განსაცდელების ფონზე.