მას სურდა აფრიკის ტანჯვის განთავისუფლება, არსებობის კანონმდებლობა, მაგრამ ჩანდა, რომ ეს არასოდეს იქნებოდა, რადგან ფუნდამენტური უსამართლობა ადამიანის ცხოვრების პირობა ჩანდა. იყო ბრინჯი, იყო ღარიბი; და მიუხედავად იმისა, რომ შეიძლება ერთი დაპირისპირება იმ უსამართლობის წინააღმდეგ, რომელიც ხალხს ღარიბს უშვებდა, ჩანდა, რომ ეს იყო ჯიუტი, რომ ჩაქრა. იმავდროულად, სანამ ელოდებოდა
(She would have wished for the suffering of Africa to be relieved, to be legislated out of existence, but it seemed that this would never be, for fundamental unfairness seemed to be a condition of human life. There were rice, there were poor; and whilst one might rail against the injustices which kept people poor, it seemed that these were stubborn to the point of entrenchment. And in the meantime, whilst waiting for justice, or just for a chance, what could one say to the poor, who had only one life, one brief spell of time, and were spending their short moment of life in hardship?)
ავტორი ასახავს აფრიკაში არსებულ მუდმივ ტანჯვას, რაც გამოხატავს სურვილს, რომ უსამართლობებმა არსებობდეს კანონმდებლობა. ამასთან, იგი აღიარებს, რომ ასეთი ფუნდამენტური უსამართლობა, როგორც ჩანს, ადამიანის არსებობის მდგრადი ასპექტია. მიუხედავად ამ უთანასწორობის წინააღმდეგ ბრძოლის მცდელობებისა, ისინი რჩებიან ჩასაფრებულად, რაც ხაზს უსვამს მწვავე რეალობას, რომლის წინაშეც საზოგადოება უნდა შეექმნათ.
ამ ბრძოლის ფონზე, ავტორი განიხილავს გაღატაკებულთა მდგომარეობას, რომელიც გაუძლებს გაჭირვებას მთელი თავისი ცხოვრების განმავლობაში. ის იწვევს შეშფოთებას იმის შესახებ, თუ რა შეიძლება ითქვას ან გაკეთდეს სიღარიბის პირობებში მცხოვრები პირების დასამშვიდებლად, სანამ ისინი ელოდება სამართლიანობას ან უკეთეს შესაძლებლობას, ხაზს უსვამს მათი ვითარების გადაუდებლობას და მათ შეზღუდულ დროში, რომ განიცდიან ცხოვრებას ტანჯვის მიღმა.