ავტორი ასახავს აფრიკაში არსებულ მუდმივ ტანჯვას, რაც გამოხატავს სურვილს, რომ უსამართლობებმა არსებობდეს კანონმდებლობა. ამასთან, იგი აღიარებს, რომ ასეთი ფუნდამენტური უსამართლობა, როგორც ჩანს, ადამიანის არსებობის მდგრადი ასპექტია. მიუხედავად ამ უთანასწორობის წინააღმდეგ ბრძოლის მცდელობებისა, ისინი რჩებიან ჩასაფრებულად, რაც ხაზს უსვამს მწვავე რეალობას, რომლის წინაშეც საზოგადოება უნდა შეექმნათ.
ამ ბრძოლის ფონზე, ავტორი განიხილავს გაღატაკებულთა მდგომარეობას, რომელიც გაუძლებს გაჭირვებას მთელი თავისი ცხოვრების განმავლობაში. ის იწვევს შეშფოთებას იმის შესახებ, თუ რა შეიძლება ითქვას ან გაკეთდეს სიღარიბის პირობებში მცხოვრები პირების დასამშვიდებლად, სანამ ისინი ელოდება სამართლიანობას ან უკეთეს შესაძლებლობას, ხაზს უსვამს მათი ვითარების გადაუდებლობას და მათ შეზღუდულ დროში, რომ განიცდიან ცხოვრებას ტანჯვის მიღმა.