ზოგიერთმა დასცინოდა, თუ თქვი, რომ სხვებს შეუერთდი, როდესაც შენი დრო მოვიდა. მათ შეეძლოთ სიცილი, ეს ჭკვიანები, მაგრამ ჩვენ ნამდვილად უნდა იმედი გვქონოდა და ცხოვრება რაიმე სახის იმედის გარეშე არ იყო სიცოცხლე: ეს იყო ცა ვარსკვლავების გარეშე, მწუხარების და სიცარიელის ლანდშაფტი.
(Some people mocked you if you said that you joined others when your time came. Well, they could laugh, those clever people, but we surely had to hope, and a life without hope of any sort was no life: it was a sky without stars, a landscape of sorrow and emptiness.)
ციტატა ხაზს უსვამს იმ დაცინვას, რომელთა წინაშე დგას ისინი, ვინც კოლექტიური გამოცდილების მომენტებში უერთდებიან, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ზოგიერთმა ვერ გააცნობიეროს იმედის მნიშვნელობა ცხოვრებაში. დაცინვის მიუხედავად, ავტორი ხაზს უსვამს იმას, რომ იმედის არსებობა აუცილებელია მნიშვნელოვანი არსებობისთვის, რაც მას სიხარულისგან მოკლებული ცხოვრებით ეწინააღმდეგება, რომელიც ვარსკვლავურ ცას ჰგავს.
ეს მეტაფორა ცხადყოფს, თუ როგორ შეუძლია იმედს გაანათოს ბნელი დროებიც კი, რაც უზრუნველყოფს შესრულების და მიზნის გრძნობას. თემა მიგვითითებს იმაზე, რომ კომუნალური გამოცდილება და საერთო მისწრაფებები სასიცოცხლო მნიშვნელობისაა სასოწარკვეთილების წინააღმდეგ ბრძოლისთვის, რაც ხაზს უსვამს ადამიანის საჭიროებას და ოპტიმიზმს.
