ციტატა ხაზს უსვამს იმ დაცინვას, რომელთა წინაშე დგას ისინი, ვინც კოლექტიური გამოცდილების მომენტებში უერთდებიან, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ზოგიერთმა ვერ გააცნობიეროს იმედის მნიშვნელობა ცხოვრებაში. დაცინვის მიუხედავად, ავტორი ხაზს უსვამს იმას, რომ იმედის არსებობა აუცილებელია მნიშვნელოვანი არსებობისთვის, რაც მას სიხარულისგან მოკლებული ცხოვრებით ეწინააღმდეგება, რომელიც ვარსკვლავურ ცას ჰგავს.
ეს მეტაფორა ცხადყოფს, თუ როგორ შეუძლია იმედს გაანათოს ბნელი დროებიც კი, რაც უზრუნველყოფს შესრულების და მიზნის გრძნობას. თემა მიგვითითებს იმაზე, რომ კომუნალური გამოცდილება და საერთო მისწრაფებები სასიცოცხლო მნიშვნელობისაა სასოწარკვეთილების წინააღმდეგ ბრძოლისთვის, რაც ხაზს უსვამს ადამიანის საჭიროებას და ოპტიმიზმს.