მისი აზრით, ძლიერი ენის გამოყენება იყო ცუდი ტემპერამენტის და სხვების შეშფოთების არარსებობის ნიშანი. ასეთი ადამიანები არ იყვნენ ჭკვიანები და თამამი, რადგან ისინი იყენებდნენ ასეთ ენას; ყოველ ჯერზე, როდესაც მათ პირში გააღებდნენ, გამოაცხადეს, რომ მე ვარ ადამიანი, რომელიც სიტყვებით ღარიბი ვარ.
(To use strong language, she thought, was a sign of bad temper and lack of concern for others. Such people were not clever or bold simply because they used such language; each time they opened their mouths they proclaimed I am a person who is poor in words.)
ავტორი განიხილავს ძლიერი ენის გამოყენების შედეგებს, მიგვითითებს იმაზე, რომ იგი ცუდად ასახავს ადამიანის პერსონაჟს. ძლიერი ენა განიხილება, როგორც ცუდი ტემპერამენტის და სხვების გრძნობების უგულებელყოფა. იმის ნაცვლად, რომ აჩვენონ დაზვერვა ან მამაცობა, ისინი, ვინც ასეთ სიტყვებს მიმართავენ, უნებურად აფიქსირებენ საკუთარ ნაკლოვანებებს კომუნიკაციაში.
ეს პერსპექტივა გულისხმობს, რომ მჭევრმეტყველება და გააზრება ბევრად უფრო საოცარი თვისებაა. მკაცრი ენის ხშირი გამოყენება ცხადყოფს ლექსიკისა და ემოციური კონტროლის ნაკლებობას, რაც ხაზს უსვამს, რომ ჭეშმარიტი სიძლიერე მდგომარეობს არა შეურაცხმყოფელ...