ავტორი განიხილავს ძლიერი ენის გამოყენების შედეგებს, მიგვითითებს იმაზე, რომ იგი ცუდად ასახავს ადამიანის პერსონაჟს. ძლიერი ენა განიხილება, როგორც ცუდი ტემპერამენტის და სხვების გრძნობების უგულებელყოფა. იმის ნაცვლად, რომ აჩვენონ დაზვერვა ან მამაცობა, ისინი, ვინც ასეთ სიტყვებს მიმართავენ, უნებურად აფიქსირებენ საკუთარ ნაკლოვანებებს კომუნიკაციაში.
ეს პერსპექტივა გულისხმობს, რომ მჭევრმეტყველება და გააზრება ბევრად უფრო საოცარი თვისებაა. მკაცრი ენის ხშირი გამოყენება ცხადყოფს ლექსიკისა და ემოციური კონტროლის ნაკლებობას, რაც ხაზს უსვამს, რომ ჭეშმარიტი სიძლიერე მდგომარეობს არა შეურაცხმყოფელ სიტყვებში, არამედ საკუთარი თავის მადლისა და გაგების გამოხატვის უნარით.