ტელევიზია, სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ჩვენი კულტურის ერთ უზარმაზარ ასპარეზზე გარდაქმნის შოუს ბიზნესისთვის. რა თქმა უნდა, შესაძლებელია, რომ საბოლოოდ, ჩვენ აღმოვაჩინოთ ეს სიამოვნება და გადავწყვიტეთ, რომ ეს კარგად მოგვწონს. ეს არის ზუსტად ის, რაც Aldous Huxley– ს ეშინოდა, ორმოცდაათი წლის წინ მოდიოდა.
(Television, in other words, is transforming our culture into one vast arena for show business. It is entirely possible, of course, that in the end we shall find that delightful, and decide we like it just fine. That is exactly what Aldous Huxley feared was coming, fifty years ago.)
ტელევიზია ჩვენს საზოგადოებას გადასცემს გასართობ მასობრივ პლატფორმად, სადაც შოუ ბიზნესი დომინირებს კულტურულ გამონათქვამებზე. ეს ცვლა ბადებს კითხვებს იმის შესახებ, თუ არა ადამიანები საბოლოოდ მიიღებენ ამ ტრანსფორმაციას, როგორც სასარგებლო, რაც იწვევს კულტურას, რომელიც უფრო მეტად ფოკუსირებულია სპექტაკლზე, ვიდრე მნიშვნელოვანი დისკურსით.
ნილ პოსტმანმა, თავის წიგნში "გასართობად საკუთარი თავი სიკვდილით", ეხმიანება ორმოცდაათი წლით ადრე ალდუს ჰაქსლის შეშფოთებას და აფრთხილებს, რომ ამგვარი ცვლა შეიძლება გამოიწვიოს სერიოზული საზოგადოებრივი დიალოგის დაკარგვამ. ამის ნაცვლად, გასართობმა შეიძლება შეამციროს საზოგადოებაში კომუნიკაციისა და გაგების სიღრმე, გარდაქმნას, თუ როგორ ხდება ინფორმაციის გადმოცემა და აღიქმება.
