იმ ღამეს ქრისტინე ჰარტმანი საწოლში წავიდა წიგნით, რომელიც მან აიღო იმ მრავალი მათგანისგან, ვინც მანორში იყო გაშლილი. ადრეული ასაკიდან მან შეიმუშავა მარტო ყოფნის ხელოვნება და, ზოგადად, საკუთარ კომპანიას სხვისთვის ურჩევნია. მან წიგნები უზარმაზარი სიჩქარით წაიკითხა და მთლიანად გაასამართლა ისინი, რომ მას მატერიალური გარემოთი ამოიღონ. მისი ცხოვრების თითქმის ყველა უბედურ
(That night Christine Hartmann went to bed with a book she had taken from among the many that lay strewn around the Manor. From an early age she had developed the art of being alone and generally preferred her own company to anyone else's. She read books at enormous speed and judged them entirely on their ability to remove her from her material surroundings. In almost all the unhappiest days of her life she had been able to escape from her own inner world by living temporarily in someone else's, and on the two or three occasions that she had been too upset to concentrate she had been desolate.)
იმ საღამოს, ქრისტინე ჰარტმანი საწოლში ჩასახლდა წიგნით, რომელიც მან აირჩია მრავალი მიმოფანტული მთელ მანორში. ბავშვობიდანვე მან პატივი მიაგო მარტოობის უნარს, ხშირად ამჯობინებდა საკუთარ კომპანიას სხვების მიმართ. მგზნებარე მკითხველი, მან სწრაფად გადაყლაპა წიგნები, შეაფასა ისინი მათი ფიზიკური გარემოდან გადაყვანა მათი ძალაუფლების საფუძველზე.
მთელი მისი ყველაზე რთული დღეების განმავლობაში, ლიტერატურამ მნიშვნელოვანი გაქცევა მისცა შინაგან არეულობიდან, რაც საშუალებას აძლევდა მას დროებით ბინადრობდეს სხვა ავტორების მიერ შექმნილ სამყაროებში. ამასთან, ღრმა გასაჭირის მომენტებში, როდესაც მას ფოკუსირება გაუჭირდა, მან მარტოობის და მწუხარების ღრმა გრძნობა იგრძნო.