ეს განცხადება ემსახურება არა მხოლოდ როგორც იუმორისტულ კრიტიკას, არამედ როგორც კომენტარს წარმომადგენლობაში ავთენტურობის მნიშვნელობის შესახებ. მთხრობელის უხეში ენის გამოყენება ხაზს უსვამს მის გაღიზიანებას და ხაზს უსვამს ამგვარი ხატოვანი ფორმით არასწორად წარმოდგენის აბსურდულობას. ამ ობიექტივის საშუალებით, ჰელერი იკვლევს პირადობის თემებს და კულტურული მემკვიდრეობის ხანგრძლივ გავლენას, რაც მკითხველს აიძულებს გადახედონ იმას, რასაც ჩვენ ვიღებთ ჭეშმარიტებას ხელოვნებასა და ისტორიაში.