ტელევიზორში საუკეთესო რამ არის მისი უსარგებლო და არავინ და არაფერი არ ემუქრება მას. გარდა ამისა, ჩვენ არ ვზომავთ კულტურას მისი გამოუყენებელი ტრივიალურობის გამოშვებით, არამედ ის, რაც მას მნიშვნელოვანად აცხადებს. მასში არის ჩვენი პრობლემა, რადგან ტელევიზია ყველაზე ტრივიალურია და, შესაბამისად, ყველაზე საშიში, როდესაც მისი მისწრაფებები მაღალია, როდესაც იგი წარმოადგენს
(The best things on television are its junk, and no one and nothing is seriously threatened by it. Besides, we do not measure a culture by its output of undisguised trivialities but by what it claims as significant. Therein is our problem, for television is at its most trivial and, therefore, most dangerous when its aspirations are high, when it presents itself as a carrier of important cultural conversations. The irony here is that this is what intellectuals and critics are constantly urging television to do.)
ნილ პოსტმანი ამტკიცებს, რომ ტრივიალური შინაარსი ტელევიზიაში, მიუხედავად იმისა, რომ ხშირად მიიჩნევა, როგორც უბრალო უსარგებლო, მნიშვნელოვან საფრთხეს უქმნის, როდესაც ის სერიოზულ კულტურულ დისკუსიებში მონაწილეობს. იგი მიუთითებს, რომ საზოგადოება ნამდვილად არ აფიქსირებს თავის კულტურას იმ უსიამოვნო მასალებით, რომელიც მას წარმოქმნის, არამედ იმის ნაცვლად, რაც მას მნიშვნელოვნად მიიჩნევს. ეს ცხადყოფს პარადოქსს, სადაც ტელევიზია, ღრმა საზოგადოებრივი საკითხების გადმოცემის მცდელობებში, ხშირად ხდება კიდევ უფრო ტრივიალური და შეცდომაში შემყვანი.
ეს სიტუაცია ხაზს უსვამს იმ შეშფოთებას, რაც კრიტიკოსებსა და ინტელექტუალებს აქვთ, რადგან ისინი ტელევიზორს მოუწოდებენ, რომ მიიღონ უფრო მნიშვნელოვანი საგნები. ამასთან, როდესაც ტელევიზია ამ მოლოდინების დასაკმაყოფილებლად იზრდება, ეს რისკავს მნიშვნელოვანი საკითხების ზედაპირული ინტერპრეტაციების მიწოდებას, რაც კიდევ უფრო დაბინდავს ხაზს გასართობ და ნამდვილ დისკურსს შორის. ამრიგად, ის, რაც გამიზნულია, როგორც პლატფორმა მნიშვნელოვანი საუბრებისთვის, საბოლოოდ, რისკებს ძირს უთხრის ამ დისკუსიებს.