ქვეპროგრამის იპოთეკური მანქანა ისევ და ისევ იმოძრავებდა, თითქოს პირველ რიგში არასოდეს დაიშალა. თუ ქვეპროგრამის სესხის პირველი მოქმედება freaky იყო, ეს მეორე მოქმედება საშინელი იყო. ოცდაათი მილიარდი დოლარი დიდი წელი იყო ქვეპროგრამის სესხებისთვის 90-იანი წლების შუა პერიოდში. 2000 წელს იყო 130 მილიარდი აშშ დოლარი ქვეპროგრამის იპოთეკური სესხი, ხოლო ამ სესხების 55 მილიარდი დოლარის
(The subprime mortgage machine was up and running again, as if it had never broken down in the first place. If the first act of subprime lending had been freaky, this second act was terrifying. Thirty billion dollars was a big year for subprime lending in the mid-1990s. In 2000 there had been $130 billion in subprime mortgage lending, and 55 billion dollars' worth of those loans had been repackaged as mortgage bonds. In 2005 there would be $625 billion in subprime mortgage loans, $507 billion of which found its way into mortgage bonds.)
ქვეპროგრამის იპოთეკური სესხის აღორძინება საგანგაშო იყო, თითქოს 2008 წლის ფინანსური კრიზისი არასოდეს მომხდარა. თავდაპირველად, ქვეპროგრამის სესხები ეხებოდა, მაგრამ 2000 -იანი წლების დასაწყისში მათი დაბრუნების მასშტაბები ნამდვილად საშიში გახდა. 90-იანი წლების შუა პერიოდში, 30 მილიარდი დოლარი მნიშვნელოვანი თანხა იყო ქვეპროგრამის სესხებისთვის; ამასთან, ეს მაჩვენებელი 2000 წლისთვის 130 მილიარდ დოლარამდე გაიზარდა, 55 მილიარდ დოლარზე მეტი გადაიქცა იპოთეკური ობლიგაციებით.
2005 წლისთვის, სიტუაცია მკვეთრად გამწვავდა, ხოლო ქვეპროგრამის იპოთეკური სესხები 625 მილიარდ დოლარს მიაღწია, ხოლო გასაოცარი 507 მილიარდი დოლარი ადაპტირებული იპოთეკური ობლიგაციებით. ეს სწრაფი ზრდა ხაზს უსვამს სარისკო დაკრედიტების პრაქტიკის რეციდივიზმს, რამაც ხელი შეუწყო 2000 -იანი წლების ბოლოს ფინანსურ დაშლას.
