სატელევიზიო კომერციულმა ბიზნესმა ორიენტირებული ბიზნესი არ გამოირჩეოდა ღირებულების პროდუქციის მიღებისა და მომხმარებლებისადმი გრძნობისკენ, რაც იმას ნიშნავს, რომ ბიზნესის ბიზნესი ახლა გახდა ფსევდო თერაპია. მომხმარებელი არის პაციენტი, რომელიც დარწმუნებულია ფსიქო-დრამებით.
(The television commercial has oriented business away from making products of value and toward making consumers feel valuable, which means that the business of business has now become pseudo-therapy. The consumer is a patient assured by psycho-dramas.)
ნილ პოსტმანი ამტკიცებს, რომ სატელევიზიო რეკლამამ ამტკიცებს, რომ სატელევიზიო რეკლამამ ბიზნესის ყურადღება გადააქცია მნიშვნელოვანი პროდუქტების შექმნამდე, რათა მომხმარებლები მნიშვნელოვანად იგრძნონ. ეს ცვლილება მიგვითითებს იმაზე, რომ კომპანიები პრიორიტეტულ ემოციურ მიმართვას და მომხმარებელთა კმაყოფილებას ასრულებენ თავიანთი შეთავაზების შინაგანი ღირებულების გამო.
Postman ამა თუ იმ საქმიანი მიდგომას ადარებს ფსევდო-თერაპიას, სადაც მომხმარებლები მკურნალობენ პაციენტებს, როგორც დრამატულ მონათხრობებში, რომელიც მიზნად ისახავს მათ დასამშვიდებლად. შედეგად, კომერციის ლანდშაფტი გარდაიქმნა ემოციური მანიპულირების ეტაპზე, ვიდრე პლატფორმა ნამდვილი პროდუქტის ღირებულებისა და კომუნალური.