სატელევიზიო ბიზნესი მახინჯი არის, ვიდრე უმეტესობა. იგი ჩვეულებრივ აღიქმება, როგორც ერთგვარი სასტიკი და ზედაპირული ფულის თხრილები ჟურნალისტიკის ინდუსტრიის გულში, გრძელი პლასტიკური დარბაზი, სადაც ქურდები და პიმპები მართავენ და კარგი კაცები იღუპებიან, როგორც ძაღლები, არ აქვთ კარგი მიზეზის გამო.
(The TV business is uglier than most things. It is normally perceived as some kind of cruel and shallow money trench through the heart of the journalism industry, a long plastic hallway where thieves and pimps run free and good men die like dogs, for no good reason.)
სატელევიზიო ინდუსტრია ხშირად განიხილება უარყოფითი ლინზების საშუალებით, რომელიც ხასიათდება მისი დაუნდობლობითა და ზედაპირულობით. როგორც ჰანტერ ს. ტომპსონი გამოხატავს თავის წიგნში "Swine Generation", სატელევიზიო ბიზნესი ჰგავს მკაცრ და არაგულწრფელ გარემოს, სადაც ფინანსური სიხარბე დაჩრდილავს ჟურნალისტურ მთლიანობას. ამ მბზინავ პორტრეტში, ის ინდუსტრიას ადარებს "ფულის თხრილს", რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ ის ივსება იმ პირებით, რომლებიც სხვებს იყენებენ, ხოლო ნამდვილი ნიჭი გადარჩენისთვის იბრძვიან.
ეს მკაცრი რეალობა ქმნის სცენარს, სადაც ზნეობრივი ფასეულობები და მნიშვნელოვანი ჟურნალისტიკა კომპრომეტირდება. ტომპსონის თვალსაჩინო გამოსახულებები, მაგალითად, "პლასტიკური დერეფნის" მოხსენიება არაკეთილსინდისიერი პირების მიმართ, ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ მოგების დევნა ხშირად იწვევს მედიაში ეთიკურ გაუარესებას. მისი გამოსახულება ასახავს უფრო დიდ კომენტარს 1980 -იან წლებში ჟურნალისტიკის მდგომარეობის შესახებ, რაც ხაზს უსვამს შიდა გაფუჭებას იმ სფეროში, რომელიც გადამწყვეტია ინფორმირებული საზოგადოებისთვის, მაგრამ უფრო და უფრო მეტად შეირყა სიხარბეს და ოპორტუნიზმს.