ვინ იცის? თუ სინამდვილეში არსებობს, სამოთხე და ჯოჯოხეთი, ყველაფერი, რაც ჩვენ ნამდვილად ვიცით, არის ის, რომ ჯოჯოხეთი იქნება Phoenix- ის მხიარულად გადატვირთული ვერსია - სუფთა კარგად განათებული ადგილი სავსე მზისგან სავსე მზისგან და ბრომიდებით და სწრაფი მანქანებით, სადაც თითქმის ყველას ბუნდოვნად ბედნიერია, გარდა მათმა, ვინც მათ გულებში იციან, რა აკლია ... და ნელ -ნელა და ჩუმად იქნებით.
(Who knows? If there is in fact, a heaven and a hell, all we know for sure is that hell will be a viciously overcrowded version of Phoenix - a clean well lighted place full of sunshine and bromides and fast cars where almost everybody seems vaguely happy, except those who know in their hearts what is missing... And being driven slowly and quietly into the kind of terminal craziness that comes with finally understanding that the one thing you want is not there. Missing. Back-ordered. No tengo. Vaya con dios. Grow up! Small is better. Take what you can get...)
ჰანტერ ს. ტომპსონის "ღორის თაობამ", ის ასახავს ზეცისა და ჯოჯოხეთის კონცეფციაზე, რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ თუ ისინი არსებობენ, ჯოჯოხეთი შეიძლება ჰგვანან ფენიქსის უზარმაზარ ვერსიას. იგი აღწერს მას, როგორც ერთი შეხედვით სრულყოფილ ადგილს, რომელიც სავსეა სიხარულით და კომფორტით, მაგრამ ამის ქვეშ ფასადი სიცარიელის გრძნობაა. იქ მცხოვრები ხალხი ებრძვის ღრმა არარსებობას რაიმე არსებითი, რაც იწვევს მშვიდი სიგიჟემდე, რადგან ისინი უპირისპირდებიან იმას, რაც მათ ნამდვილად სურთ, მაგრამ ვერ მიაღწევენ.
ტომპსონის პორტრეტი ხაზს უსვამს აშკარა განსხვავებას გარეგნობასა და რეალობას შორის, ხაზს უსვამს იმას, რომ ზედაპირული ბედნიერება ხშირად ნიღბავს უფრო ღრმა უკმაყოფილებას. თხრობა მკითხველს მოუწოდებს გადახედონ სიმარტივის მნიშვნელობას და ადამიანის ჭეშმარიტი საჭიროებების აღიარების მნიშვნელობას, ნაცვლად იმისა, რომ ნაკლებად მოგვარდეს. გზავნილი ეხმიანება იმ აზრს, რომ სიმწიფე გამომდინარეობს იმის გაგებით და მიღებით, რაც ადამიანს ჭეშმარიტად სურს, ვიდრე შეესაბამება ბედნიერების საზოგადოებრივ მოლოდინს.