მათ რეალურად გაატარეს დრო გაინტერესებთ, თუ როგორ იყვნენ ისეთი სენსაციურად მართალი ადამიანები, ანუ თავად, მათ თავად შეეძლოთ შეენარჩუნებინათ დიფერენციაციისა და ეჭვისა და გაურკვევლობის შესაძლებლობები, რამაც მათ საშუალება მისცა მართალი ყოფილიყო. რაც უფრო დარწმუნებული იყავით საკუთარი თავი და თქვენი განსჯა, მით უფრო რთული იყო იმ შესაძლებლობების პოვნა იმ მოსაზრებით, რომ
(They actually spent time wondering how people who had been so sensationally right {i.e., they themselves} could preserve the capacity for diffidence and doubt and uncertainty that had enabled them to be right. The more sure you were of yourself and your judgment, the harder it was to find opportunities premised on the notion that you were, in the end, probably wrong. The)
თხრობა იკვლევს პარადოქსს, რომელსაც წინაშე დგას ისინი, ვინც ზუსტად იწინასწარმეტყველებდა ფინანსურ კრიზისს. ამ პირებმა დაინახეს, რომ მათი წარსული წარმატება წარმოიშვა ეჭვებითა და გაურკვევლობით სავსე აზროვნებით. მათი ნდობა მკვეთრად ეწინააღმდეგებოდა იმ თავმდაბლობას, რამაც მათ საშუალება მისცა კრიტიკულად შეაფასონ სიტუაციები.
ეს რეალიზაცია ხაზს უსვამს იმას, რომ ზედმეტად შეიძლება ითქვას, რომ ბრმა ახალი შესაძლებლობებით, რადგან რაც უფრო მეტს გრძნობს ადამიანი საკუთარი შეხედულებების შესახებ, მით უფრო ნაკლებად სავარაუდოა, რომ ისინი განიხილავენ შეცდომის შესაძლებლობას. ავტორი ასახავს სკეპტიციზმის გრძნობის შენარჩუნების მნიშვნელობას გადაწყვეტილების მიღებაში, რაც ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ შეიძლება გამოიწვიოს ეს უკეთეს განსჯას გაურკვეველ სიტუაციებში.