ტოლკინს ესმის სიკეთისგან მოწყვეტილი სათნოებით გამოწვეული უცნაური საფრთხე. განმეორებით, იგი აჩვენებს თავის ფუნდამენტურ დამაჯერებლობას, რომ ბოროტება ჩვენს სათნოებებზე ბევრად მეტს იწვევს, ვიდრე ჩვენი მანკიერებები. ჩვენი სიძლიერე და აქტივები-იქნება ეს დაზვერვა თუ მამაცობა, შრომისმოყვარეობა ან ერთგულება ან სილამაზე, მაგრამ განსაკუთრებით სიმართლე-მაიმა განვაცხადოს, რომ
(Tolkien understands the odd danger posed by virtue cut off from the Good. Over and again, he demonstrates his fundamental conviction that evil preys upon our virtues far more than our vices. Our very strengths and assets-whether intelligence or bravery, diligence or loyalty or beauty, but especially righteousness-may dispose us either to scorn those who lack such virtues, or else to employ our gifts for our own selfish ends.)
ტოლკინი აღიარებს უნიკალურ რისკებს, რომლებიც მოყვება სათნოების ფლობენ, რომლებიც გათიშულია მორალური საძირკველიდან. მისი ნამუშევრები ხშირად ასახავს ღრმა რწმენას, რომ ბოროტება უფრო მიდრეკილია ჩვენი სათნოებების ათვისებაზე, ვიდრე ჩვენი ნაკლოვანებები. ეს იდეა ეხმიანება მთელ მის მონათხრობებს და აჩვენებს, თუ როგორ შეიძლება ისეთი თვისებები, როგორიცაა დაზვერვა, მამაცობა და ერთგულება, შეიძლება გამოიწვიოს პირები, როდესაც არ შეესაბამება უფრო მაღალ მორალურ მიზანს.
უფრო მეტიც, ტოლკინის პერსონაჟები ხშირად ცხადყოფს, თუ როგორ შეიძლება ამ საჩუქრებმა, იმის ნაცვლად, რომ თავდაუზოგავად...