შეეცადეთ წარმოიდგინოთ ცხოვრება დროის შენარჩუნების გარეშე. ალბათ არ შეგიძლია. თქვენ იცით თვე, წელი, კვირის დღე. თქვენს კედელზე არის საათი ან თქვენი მანქანის დაფა. თქვენ გაქვთ გრაფიკი, კალენდარი, ვახშმის დრო ან ფილმი. მიუხედავად ამისა, თქვენს გარშემო, დროთა განმავლობაში უგულებელყოფილია. ფრინველები არ გვიან. ძაღლი არ ამოწმებს თავის საათს. ირმები არ იბადებიან დაბადების დღის
(Try to imagine a life without timekeeping. You probably can't. You know the month, the year, the day of the week. There is a clock on your wall or the dashboard of your car. You have a schedule, a calendar, a time for dinner or a movie. Yet all around you, timekeeping is ignored. Birds are not late. A dog does not check its watch. Deer do not fret over passing birthdays. Man alone measures time. Man alone chimes the hour. And, because of this, man alone suffers a paralyzing fear that no other creature endures. A fear of time running out.)
დროის დაცვა ადამიანის ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია; ჩვენ მუდმივად ვაკვირდებით თვეებს, წლებსა და დღეებს, ვეყრდნობით საათებსა და გრაფიკებს ჩვენი ყოველდღიური საქმიანობისთვის. ადამიანებისგან განსხვავებით, ცხოველები დროულად არ ეხმიანებიან საკუთარ თავს. ისინი ცხოვრობენ იმ მომენტში, რომლებიც გავლენას არ ახდენენ დღეების გავლის ან ვადების ზეწოლით. ეს კონტრასტი ხაზს უსვამს კაცობრიობის უნიკალურ ასპექტს; ჩვენი დროული დროით წინამორბედი ჩვენს ცხოვრებას მნიშვნელოვნად აყალიბებს.
ამასთან, დროზე ეს აქცენტი ასევე ღრმა შფოთვას იწვევს. ადამიანები ერთადერთი არსებები არიან, რომლებიც განიცდიან დროის შიშს, რაც იწვევს სიკვდილიანობის შიშს და არსებობის საბოლოო ბუნებას. საათის დაქვეითების ეს შიში არის ტვირთი, რომელსაც ჩვენ ვატარებთ, რაც ჩვენს ურთიერთობას დროთან უქმნის როგორც ორგანიზაციის წყაროს, ასევე შფოთვისკენ მიმავალ გზას.