დროის დაცვა ადამიანის ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია; ჩვენ მუდმივად ვაკვირდებით თვეებს, წლებსა და დღეებს, ვეყრდნობით საათებსა და გრაფიკებს ჩვენი ყოველდღიური საქმიანობისთვის. ადამიანებისგან განსხვავებით, ცხოველები დროულად არ ეხმიანებიან საკუთარ თავს. ისინი ცხოვრობენ იმ მომენტში, რომლებიც გავლენას არ ახდენენ დღეების გავლის ან ვადების ზეწოლით. ეს კონტრასტი ხაზს უსვამს კაცობრიობის უნიკალურ ასპექტს; ჩვენი დროული დროით წინამორბედი ჩვენს ცხოვრებას მნიშვნელოვნად აყალიბებს.
ამასთან, დროზე ეს აქცენტი ასევე ღრმა შფოთვას იწვევს. ადამიანები ერთადერთი არსებები არიან, რომლებიც განიცდიან დროის შიშს, რაც იწვევს სიკვდილიანობის შიშს და არსებობის საბოლოო ბუნებას. საათის დაქვეითების ეს შიში არის ტვირთი, რომელსაც ჩვენ ვატარებთ, რაც ჩვენს ურთიერთობას დროთან უქმნის როგორც ორგანიზაციის წყაროს, ასევე შფოთვისკენ მიმავალ გზას.