ჩვენ უარს არ ვამბობთ. არც მახსოვს, არც ისე უსარგებლო. უფრო მეტიც, ჩვენ გვახსოვს, რომ გვახსოვს. თუ დამახსოვრება ნოსტალგიაზე მეტი უნდა იყოს, ის მოითხოვს კონტექსტურ საფუძველს-თეორიას, ხედვას, მეტაფორას
(We do not refuse to remember; neither do we find it exactly useless to remember. Rather, we are being rendered unfit to remember. For if remembering is to be something more than nostalgia, it requires a contextual basis-a theory, a vision, a metaphor)
ნილ პოსტმანი თავის წიგნში "საკუთარი თავის სიკვდილამდე", ნილ პოსტმანი განიხილავს მეხსიერების სირთულეებს თანამედროვე საზოგადოებაში. ის ირწმუნება, რომ სანამ ხალხი არ უარს ამბობს დამახსოვრების მოქმედებას, ისინი წინაშე დგებიან გამოწვევების წინაშე, რაც უფრო მეტად უჭირს წარსულის მნიშვნელოვნად ჩართვა. ეს ბრძოლა გამომდინარეობს მოგონებებში შესაბამისობის და კონტექსტის პოვნა შეუძლებლობის გამო, რაც იწვევს ისტორიულ მოვლენებთან ზედაპირულ ჩართულობას.
ფოსტალიონი ხაზს უსვამს იმას, რომ მეხსიერებას მხოლოდ ნოსტალგიის გადასაჭრელად, მას სჭირდება მყარი საფუძველი, მაგალითად, სახელმძღვანელო თეორია ან მეტაფორა. ამ კონტექსტური წამყვანების გარეშე, ჩვენი მოგონებების რისკი ხდება ტრივიალიზებული, ხოლო წარსულისგან სწავლის უნარი მცირდება. ამრიგად, დამახსოვრების მოქმედება უნდა განისაზღვროს და რეკონსტრუქცია მოახდინოს, რომ შეინარჩუნოს თავისი მნიშვნელობა სამყაროს ჩვენი გაგების ფორმირებაში.