მისი თქმით, უკმაყოფილება გვჭირდებოდა, რადგან ეს იყო უკმაყოფილება, რომელმაც დაადგინა და ხაზი გაუსვა შეცდომას. ამ რეაქტიული დამოკიდებულებების გარეშე, ჩვენ გავითვალისწინეთ რისკი, რომ შეამცირონ ჩვენი სწორი და არასწორი გრძნობა, რადგან ჩვენ შეგვიძლია დასრულდეს იმის ფიქრი, რომ უბრალოდ არ აქვს მნიშვნელობა.
(We needed resentment, he said, as it was resentment which identified and underlined the wrong. Without these reactive attitudes, we ran the risk of diminishing our sense of right and wrong, because we could end up thinking it just doesn't matter.)
"The Sunday Philosophy Club" - ში ალექსანდრე მაკალ სმიტი იკვლევს უკმაყოფილების მნიშვნელობას ჩვენი მორალური კომპასის ფორმირებაში. პერსონაჟი ამტკიცებს, რომ უკმაყოფილება მნიშვნელოვან როლს ასრულებს უსამართლობის ხაზგასმით და აღიარების საქმეში. ამ გრძნობების გარეშე, ინდივიდებმა შეიძლება დაკარგონ მგრძნობელობა ზნეობრივი საკითხებისადმი, რაც იწვევს სწორ და არასწორად გაგებას.
ეს იდეა ხაზს უსვამს ემოციური რეაქციების მნიშვნელობას ძლიერი ეთიკური ჩარჩოს შენარჩუნებაში. თუ ამგვარი პასუხების აუცილებლობას არ ვუყურებთ, ჩვენ რისკავს გულგრილი დამოკიდებულების განვითარებას მორალური დარღვევების მიმართ, რამაც შეიძლება შეაფერხოს ჩვენი ერთგულება სამართლიანობისა და სამართლიანობის მიმართ.