როდესაც მდგომარეობა ან პრობლემა ძალიან დიდი ხდება, ადამიანებს აქვთ დაცვა, რომ არ იფიქრონ ამაზე. მაგრამ ის შინაგანად მიდის და იქ უკვე ბევრ სხვა რამესთან ერთად იწევს და ის, რაც გამოდის, უკმაყოფილება და უნაყოფობა, დანაშაული და იძულება მიიღოს რაღაც-ყველაფერი, რაც ყველაფერზეა, ეს ყველაფერი გაქრა. -ჯონ შტაინბეკი, ჩვენი უკმაყოფილების ზამთარი
(When a condition or a problem becomes too great, humans have the protection of not thinking about it. But it goes inward and minces up with a lot of other things already there and what comes out is discontent and uneasiness, guilt and a compulsion to get something-anything-before it is all gone. -John Steinbeck, The Winter of Our Discontent)
მერი ალისა მონროს "წიგნის კლუბში", შტაინბეკის ციტატა ასახავს ადამიანის ტენდენციას, რომ თავიდან აიცილოს უზარმაზარი საკითხების დაპირისპირება. მნიშვნელოვანი პრობლემების მოგვარებისას, პირები ხშირად თრგუნავენ თავიანთ აზრებს, როგორც დაძლევის მექანიზმს. ამასთან, ეს უარყოფა ქმნის შიდა არეულობას, სადაც გადაუჭრელი გრძნობები ერწყმის წინამორბედ ემოციებს, რასაც იწვევს უკმაყოფილებისა და დანაშაულის გრძნობა.
ეს ემოციური ხრტილი სასოწარკვეთილი მოთხოვნილებას იწვევს, რომ გაეცნოს ფლოტის შესაძლებლობებს, რადგან ხალხი შიშობს, რომ დაკარგოს ის, რაც შეიძლება ცოტა დატოვეს. იმის ნაცვლად, რომ უშუალოდ გადაჭრას მათი პრობლემები, ისინი მოხმარებულნი იქნებიან მოქმედების იძულებით, გამოავლინონ ბრძოლა შესრულების სურვილსა და მოსალოდნელ დაკარგვის შფოთვას შორის.