რატომ ამბობ რომ მარტო ვარ? ჩემი სხეული ჩემთანაა, სადაც არ უნდა ვიყო, მეუბნება შიმშილისა და კმაყოფილების, დაღლილობისა და ძილის, ჭამისა და სასმელის, სუნთქვისა და სიცოცხლის გაუთავებელ ისტორიებს. ასეთ კომპანიასთან ვინ შეიძლება იყოს ოდესმე მარტო?
(Why do you say that I am alone? My body is with me wherever I am, telling me endless stories of hunger and satisfaction, weariness and sleep, eating and drinking and breathing and life. With such company who could ever be alone?)
ორსონ სკოტ კარდის "გონების შვილების" ციტატაში მთხრობელი ასახავს მარტოობის ცნებას. ისინი ეჭვქვეშ აყენებენ მარტოობის იდეას, ხაზს უსვამენ საკუთარი სხეულის არსებობას, რომელიც ჩართულია სხვადასხვა გამოცდილებასა და შეგრძნებებში მთელი ცხოვრების განმავლობაში. სხეული ემსახურება როგორც მუდმივი თანამგზავრი, განიცდის შიმშილს, კმაყოფილებას და ცხოვრების რიტმს, რაც იმაზე მეტყველებს, რომ სრულყოფილება მოდის შიგნიდან და არა გარე გარემოებიდან.
ეს პერსპექტივა გვთავაზობს, რომ ინდივიდები არასოდეს არიან მარტონი, რადგან მათი შინაგანი გამოცდილება იძლევა მდიდარ ნარატივებს, რომლებიც აკავშირებს მათ ცხოვრებასთან. ავტორი გვიჩვენებს, რომ ჩვენი ფიზიკური არსებობა სავსეა მიმდინარე ისტორიებითა და ურთიერთქმედებებით, რაც გულისხმობს, რომ ადამიანის ცხოვრებისეული გამოცდილების სირთულეს შეუძლია შეამსუბუქოს მარტოობის გრძნობა. საბოლოო ჯამში, თვითშეგნებისა და სხეულის გამოცდილების არსებობა ხელს უწყობს ღრმა კავშირს, რომელიც ეწინააღმდეგება იზოლაციის განცდას.
